Le tour de Erstad

Så er ferien for Nordhordland Adventures endeleg avslutta, opningsinnlegget blir diverre ikkje frå pilegrillsvandringa som vart arrangert før ferien sidan det er for mykje å skrive når eg vil ha ein mjuk oppstart.

Le tour de Erstad. Dette sykkelrittet går kanskje ikkje under friluftslivkategorien, som denne bloggen var meint å innehalde, men turen går gjennom hjartet av Nordhordland, og dermed gjennom naturskjønne omgjevnadar.
Først litt faktaopplysingar om touren: Den har ei lang og langt meir ærerik historie enn Le tour de France, frå 1998 til den av praktiske årsaker vart nedlagt i 2000/2001 sesongen ein gong. Rittet gjekk av stabelen kvar laurdag i sumarhalvåret og deltakartalet låg stort sett mellom 3 og 15. Opprinneleg var det seks poenggjevande etappar i dette om lag 3 mil lange sykkelrittet(pluss ei mil eller to lenger for dei som budde langt vekke frå start og stopp punktet på Vollom), men etter ein stygg kollisjon/utforkøyring vart etappane ned frå Erstadfjellet og ned Skaret fjerna. Av pausar og matstasjonar undervegs var Spar på Seim, Kåre Nesse sin bensinstasjon(200m bortanfor Spar) og Ottar sin nærbutikk i Kvamsvågen(dersom me var tidleg nok ute til at han ikkje hadde stengd). Ein uskriven regel var at tida som vart brukt på pausar måtte vere minst like lang som den tida som vart brukt til sykling.

No i 2011 når tida for å feira tiårsjubileumet for nedlegginga av Le tour de Erstad var komen stilte me mannsterke, 3 på sykkel og ein på motorsykkel. Mange fleire ynskte å stilla, men syklar som var parkert etter forrige ritt og ikkje sett på sidan var ei tilbakevendande orsaking. Og i dette jubileumsrittet var det heller ingen poenggjeving på etappane.

Beskrivinga som no fylgjer er av korleis eg opplevde touren, om den strid veldig med andre si oppleving må eg orsake dette.

Fyrste motebakke, 171 i puls og gjennomsveitt. Bra start! Heldigvis fekk eg og Hogne ein pause på toppen då me måtte venta på Arne som kom endå lenger utifrå og skulle gjennomføra med stil i år. På motorsykkel. Frå krysset på Tofting til Vollom, der Touren offisielt startar er det fem kilometer med berre ein nemneverdig motebakke til. Grunna ein sykkel eg lånte av mamma, som hadde lånt den av systera mi, altså dottera til mamma, som hadde den greie funksjonen med gira at det lettaste giret, førstegiret fungerte, og resten av gira var meir eller mindre øydelagt. Heldigvis var det tyngste giret, 21, mindre øydelagd, dog øydelagt. Men uansett grunna denne fantastiske sykkelen og ein kondis som ikkje har vore i bruk dei siste ti åra og dermed var lika rusta som kjede på sykkelen min var eg sprengt etter desse to motebakkane. Hadde det ikkje vore for ei hjelpande hand frå motorsyklisten som kom bak og skubba hadde eg brote rittet der og då og ikkje brydd meg med dei ikkje eksisterande poenga eg heller ikkje kom til å få om eg braut.
Etter denne forferdelege starten var heldigvis resten av vegen til Vollom bortimot flat, noko som førte til at eg vann den uoffisielle konkurransen om å kome først til Vollom. Ein medverkande årsak til at eg sigra kan ha vore at eit par hundre meter før Vollom sto Hogne og Arne og venta på meg sidan eg låg langt bak grunna eit avhoppa kjede, og då eg tok dei igjen stoppa eg ikkje for å takka dei for at dei venta, men trilla fint forbi. Det er ein mogelegheit for at Arne køyrde forbi meg før eg hadde kome heilt fram, men motorsykkel er jamngodt med doping, så han tel ikkje!

No var motivasjonen på topp, for frå Vollom, der Børge slo følgje med oss, er det strake vegen til Seim det butikken ligg. Salige visshet!
Etter ein relativt grei tur, ingen avhoppa kjeder, eit minimum av motebakkar og generelt god stemning i gruppa var butikken endeleg i syne. Å salige stund uten like!

 Gruppebilete av deltakarane på jubileumstouren.

 Ernæring og restitusjon er særs viktig for aktive idrettsutøvarar.

Brus, bollar og chips dekker store delar av det naudsynte 

inntaket av vitaminer, proteiner osb. 

Grunna at Kåre Nesse diverre har lagt ned bensinstasjonen sin, vart matpausen tatt utanfor sparen, og ikkje rett før den første etappen, Kåre Nesse etappen. 

Etter ein god time med pause var me klar for å halde fram med sykkelrittet, og no melde dei første faresignala seg. Både eg og Hogne kjende litt for godt at det å sitje på eit sykkelsete i lengre tid utan å vera trent til det, det tar på! 

Tradisjonen tru kom eg på siste plass i Kåre Nesse etappen, det er for så vidt tradisjon at eg kom sist på alle etappane, men sidan det ikkje var poenggjeving denne turen, var ikkje bitterheita til å ta og føle på. Neste etappe ut var sikkerheitsetappen, namnet til denne etappen kjem av at alle andre stader enn her måtte me sykla i bilvegen, men her var det gang- og sykkelsti. Denne etappen låg gruppa godt samla i eit bedageleg tempo heilt til spurten. her datt eg raskt av grunna krampe i venstre lår. Etter utstrekking og pause var me klar igjen. Eller de vil seie at me andre enn Arne var klar, han måtte til Knarvik for å fylle bensin. Eg ynskte eg hadde hatt ei liknande orsaking for å sleppe motebakkane opp Erstadfjellet. 

Denne etappen byrja bra for min del, kjedet hoppa av i det startskotet, eller ropet, gjekk. Så då eg kom meg i gong var dei andre forsvunne oppover og rundt første sving. Etter at eg hadde avslutta ein telefonsamtale eg fekk nokolunde samstundes med at kjedet hoppa av, byrja eg på klatreetappen. Etter 100 meter var dobbeltsidig krampe og ein puls som grensa til hjarteinfarkt eit faktum. Så eg gjekk av sykkelen for å prøve å gå av meg krampen, det virka etter ei stund og eg kom meg opp at på setet. før eg var kome opp hadde Arne, som hadde vore i Knarvik etter bensin passert meg og då eg til slutt kom opp kunne eg konstatere at dei andre faktisk såg eldre ut av all den tida dei hadde venta på meg. Men nok ein gong var hellet på mi side, som ein sann idrettsutøvar kunne eg legge all skuld på utstyret som hadde svikta. 

Men som dei seier, det som går opp må kome ned att. Unnabakken venta. Børge, som hadde den stygge kollisjonen som gjorde at utforetappane vart fjerna, drog på i kjend stil nedover fjellet og forsvann snart. Hogne som også låg framføre meg hadde nokre fine svingar der teknikken gjekk ut på å låse bakhjulet for å skrense rundt svingen, nesten gå på tryne, men likevel klara å henta seg inn att. Sykkelen eg hadde lånt meg var så dårleg stelt med bremser at eg måtte streke med beina meir eller mindre heile vegen ned. 

Då botnen var nådd møtte det fram endå ein av dei tidlegare tourdeltakarane, han stilte med traktor, og sidan den hadde fira hjul og dermed ikkje kunne kategoriserast som sykkel vart han diverre diskvalifisert før han byrja, noko som for så vidt passa han godt sidan han eigentleg skulle arbeide på huset sitt. 

 Å stille med traktor i eit sykkelritt er diverre i strid med 

Norges cykelforbund sitt regelverk.

Etter ein god pause ved foten av Erstadfjellet bar det vidare, Nærbutikken i Kvamsvågen hadde diverre stengt då me kom dit, så der måtte me slukøyra sykla forbi. Etter endå ein kilometer eller to måtte eg diverre bryta løpet av di Land Cruisaren som har fylg meg og Nordhordland Adventures sidan starten skulle seljast, meir og dette og ein hyllest til cruisaren kjem nok seinare. 

Men alle deltakrane i dette jubileumsrittet kunne gå med på at gjennopptakinga hadde vore ein suksess og at dette må me få til på ein fast basis. Så i framtida er det gode mogelegheiter for at dei som er interesserte kan få ein uforgløymeleg pause, avbroten av litt sykling gjennom hjarta av Nordhordland!