Ein gledesdag

For den observante lesar/sjåar kan det virke litt merkeleg

at overskrifta for innlegget er "ein gledesdag" når ein så

tydeleg kan sjå at Pajeroen står stroppa fast på ein

maskinhengar. For å forklare dette må eg først fortelje

om ein sørgjedag for om lag ein månad sidan.

Ganske nøyaktig rett før desember, altså i slutten av november hende det noko katastrofalt. Nokon vil kalla det menneskelig svikt, eg vel å legge all skuld på teknologien. 

Problema kan ein vel seie at byrja lenge før, men det var no katastrofen var eit faktum. 

Nokre veker etter at eg kjøpte Pajeroen, altså for lenge sidan, i sommar viste plutseleg oljetrykksmålaren at det ikkje var noko trykk på olja. Dette er vanlegvis ikkje eit bra teikn for ein motor. Så som ein ansvarleg sjåfør stoppa eg så snart som råd var for å finne ut kva problemet var. Var det oljepumpa som hadde kutta ut var sjølvsagd eit spørsmål som melde seg temmeleg snart. Så etter ein liten time med venting kom Falck klokka halv fire på natta og plasserte Pajeroen på planet av lastebilen og køyrde meg heim. Så både i gledesdagen og sørgjedagen er Pajeroen plassert på ein lastebil, eller hengaren til ein.

Uansett, bilen hadde kome i tunet igjen og rask feilsøking viste at det var trykk på olja, men målaren viste at det ikkje var trykk, så eg konkluderte med at det måtte vera sjølve følaren som var øydelagd. Då eg hadde skaffa ein ny følar og skulle til å bytte fann eg ut at det var leidningen som gjekk frå følaren og til opp til instrumentpanelet i bilen som var øydelagt, så ein ny kabelsko var nok til å fikse bilen denne gongen.

Etter denne fiksinga kom dette problemet tilbake med ujamne mellomrom, og det var alltid enkelt å fikse, å sette på plass leidningen igjen var det som skulle til. Så for ein månad sidan, ein kveld med regn, mørkre, vind og uvilje mot å vera utanfor bilen meir enn naudsynt skjedde det igjen at oljetrykksmåleren sank til null. Eg tenkte sjølvsagd at dette er ingen problem, eg set på at den leidningen i morgon. Dårleg plan. For å vere på den sikre sida sa eg og til ein kamerat som gjekk ut av bilen at han måtte ringje meg umiddelbart viss han såg oljeflekkar under bilen når eg køyrde. Han såg ingen. At det var litt oljelukt akkurat i det eg køyrde ut av parkeringsplassen tenkte eg på som ufarleg sidan det køyrde ein asfaltbil rett framføre meg. 

Etter ein spelekveld i Åsane som vart avslutta i to-tre tida same skulle eg starte opp og køyre til byn for å legge meg å sove. Då var plutseleg det meste av motorkrafta i bilen vekke og etter kvart byrja turboen å lage ein stygg lyd. Sidan eg framleis forsøkte å vera ein ansvarleg sjåfør stoppa eg så snart som råd var. Olja som vanlegvis befann seg inni motoren var no fordelt fint rundt i heilt motorrommet. Neste morgon førte litt feilsøking til at me såg det var hol i ein oljeslange. Ikkje bra. så etter å ha slept bilen heim, fått Tess til å ta overpris for ein ny slange, bytta slange og fylt på olje var det tid for å køyre til eit styremøte. Eg kom for seint.
etter akkurat nok tid til at bilen hadde blitt varm steig turtalet til maks, dette utan at eg var borti gasspedalen, og til tross for at eg vreid nøkkelen til "0" posisjonen. Etter det eg har høyrd byrja motoren her å gå på motorolje, noko som visstnok skal vera eit dårleg teikn. Så eit nytt slep fekk bilen heim att. Etter tre veker fekk eg tak i ein ny motor og no etter endå ei veke fekk me bilen og motoren på ein maskinhengar og på veg til Andvik der den ved kyndig hjelp forhåpentlegvis vil starte å gå i mange, lange mil etter ein motortransplantasjon. Dersom transplantasjonen skulle mislykkast vil heile Nordhordland Adventures stå i fare for nedlegging då logistikkavdelinga vil vera ute av drift. Men så lenge det er mekanikarar i Andvik er det håp! 

Vinteroverlevingsguide

I høve det fyrste snøfallet i vinter er det tid for å publisere den delvis illustrerte overlevingsguiden for vinterhalvåret som vert bruka internt i Nordhordland Adventures, til nytte og villeiing for den turglade! Det unike med denne guiden er at den tar føre seg overleving for dei med ein særs bedageleg filosofi, og dei som har ein litt mindre bedageleg livsfilosofi.

For å overleve harde eller mindre harde turar i vinterhalvåret er det stort sett to ting som trengs. Varme og mat. Har ein derimot gått seg vill treng ein og navigeringskunnskapar. Og så kan det vere greit å vere klar over farane som truar. Så litt meir enn to ting er det kanskje. Dei følgjande kriseplanar har lenge lagt i Nordhordland Adventures sitt arkiv og har vorte nytta på alle Nordhordland Adventures sine vinterturar. I og med at Nordhordland Adventures no går inn i sin fyrste vinter vil det seie at planane har vorte nytta på grovt rekna ein tur.  Grunna litt tekniske problem og ein del rekvisittar som vart gløymd att på turen er det berre delar av guiden som er illustrert, men resten vil bli beskrive inngåande!

Første punkt er sjølvsagd varme. Primærbehova må stillast fyrst!

Kle på deg. Her burde eigentleg denne delen av overlevingsguiden vore ferdig, men Nordhordland Adventures har eit menneskesyn som seier at menneske er dumme, så her har me valt å fylle ut litt meir.
Dersom du frys og IKKJE har kledd på deg nok, eller det går vel an å fryse sjølv om ein har kledd seg godt nok så dette blir meir eller mindre allmenngyldig, varm deg.

For den særs bedageleg anlagde:

Sett denne brytaren i ein valfri posisjon alt

etter kor kald du er.

For den litt mindre bedageleg anlagde:

Me i Nordhordland Adventures har høyrd 

at det å grave ei snøhole skal vera lurt om 

ein slit i vinterfjellet. Så her er eit hol i snøen,

ikkje at me på nokon som helst måte kan sjå

at dette skal hjelpe ein som frys. Med mindre

han då er i ekstremt dårleg form og arbeidet

med denne gravinga får varmen i han igjen.

Dersom dette ikkje hjelper, fortvil ikkje! Me er ikkje tom for varme råd enno!

For den særs bedageleg anlagde:

Ta hendelen midt i biletet, under den blå streken

og før den i ei rett line mot høgre til den står under det

som ein gong i tida var ein raud strek!

For den litt mindre bedageleg anlagde:

Bygg eit bål. Dette kan også nyttast til å 

lage til maten. Ostepølser er fin nødproviant.

Dersom du ikkje er i nød men berre svolten

er ostepølser fin proviant.

Dersom veden er våt, tilsett 20L diesel. Som den 11

fjellvettregel seier; legg aldri ut på tur utan ei jerrykanne

med diesel. 

No til slutt i denne delen av overlevingsguiden som omhandlar varme har me eit par råd som berre gjeld for den særs bedagelege anlagde. 

Dersom setevarme og varmeapparat ikkje er nok, fyr

opp ein grill. Erfaring tilseier at det kan bli relativt tett luft

i bilen, men  når me i Nordhordland Adventures har valet,

tar me ei kullosforgifting og røykte kjøttpølser framfor

ei forfrysing kor tid det skulle vera.

Dersom alt anna feilar for den særs bedageleg anlagde skal eg no koma med ein matematisk formel som er sikra å gje deg varme: 

+

=

Sommar, flammar og god stemning!

Til no har denne overlevingsguiden dekka primærbehova inngånde, no går me over til dei litt meir kompliserte oppgåvene, rasfare og navigering. 

Når me(når eg skriv "me" er det utan unntak berre for å få det til å sjå ut som Nordhordland Adventures er eit stort selskap, så du som les gjer rett i å lesa "eg") skal byrje å skrive om rasfare vel me å sjå vekk i frå alt det me har høyrd og lært om ras tidlegare, og vel å setja fokus på dei verkeleg farlege rasa som faktisk rammar oss som bur på Tofting. Snøras frå tre.

Slike vegar kan sjå julekortaktige og 

innbydane ut, men er i røynda livsfarlege.

som dei neste bileta demonstrerar, er 

rasfaren overhengjande.

 Før ein går forbi eller under treet.

Etter ein har gått forbi eller under treet.
Som ein ser har all snøen forflytta seg
frå greinene og ned i nakken på stakkaren
som går tur.

Som ein bileteserie no vil illustrere kan dette øydeleggje turgleda for ein kvar, men heldigvis eksisterar det løysingar på dette, slik at turgleda kan reparerast! 

Som ein ser kan snøras frå tre øydeleggje

turgleda og vera årsaka til mindre hjerne-

skadar. 

Ei hua kan reparera turgleda, men diverre

ikkje hjerneskadar ser det ut for. Her skal

det og seiast at personar av hannkjønn med 

føremon kan få tak i ei hua med andre fargar. 

Skjerp deg vetlesyster Siri, 

byrj å strikk i skaplege fargar!

No har eg visst heilt gløymd rasfare for den særs bedageleg anlagde, så her kjem det:

Sjå etter slike skilt langs vegen

Ein anna type rasfare som også gjer seg gjeldane for den særs bedageleg anlagde, er at nokon er så rasande festlig at han ler så mykje at han køyrer av vegen. Eller at humoren er så dårleg at nokon vert rasande og slår til han. I denne samanhengen er nok ein av dei få gongane det kan vera eit føremon å vera ras(t)laus.(Me i Nordhordland Adventures kom ikkje på korleis me kunne få inn "rasist", "rastafari" eller "rasteplass" i eit dårleg ordspel, så det skal me då heller ikkje prøva å få til...)

Då er det berre navigasjon som gjenstår i denne guiden. Navigasjon er enkelt anten du gjer som Bear Grylls og føl ein bekk til sjøen og næraste hus, eller du brukar kart og kompass. Her kjem det eit par endå enklare metodar.

Finn eit høgt punkt med godt utsyn. Dersom du ser 

eit mørkt og fælt land, slik som Lygra er på dette biletet,

veit du at det er feil retning.

Sjekk Facebook GPSen. Til dett biletet

må det kommenterast at der det står 200m

nederst til venstre må det vera ein skrivefeil.

Denne turen kjendes mykje lengre ut enn dette.

Etter å ha gått ei stund er det alltid lurt

å sjekke ehh.. GPSen.. for å sjå at ein 

helt seg på rett kurs! 

For den særs bedageleg anlagde vert det diverre berre eit kort råd under navigasjonsdelen av guiden og. Snu og køyr same veg tilbake.

Men dersom du no klarer å læra denne overlevingsguiden på russisk og kan synge den baklengs mens du har munnen full i mariakjeks, då kan me i Nordhordland Adventures garantere at du kjem til å vera klar for å møte ein kvar situasjon i eit vinterprega Nordhordland! 

Bognøy ro og hagleluftarforeining

For ei god veke sidan var Bognøy ro og hagleluftarforeining på tur, og sidan eksamensperioden har byrja er det no tid til å fortelje om denne turen.

Storbonde Olav Andre, som heretter vil bli omtala som Olav den Andre eller Olav II for enkelhets skuld (han må dog ikkje forvekslast med Olav Haraldsson, betre kjend som Heilag Olav, då han er død. Heilag Olav altså), skulle ut å sjå til villsauen på småbruket sitt på Bognøy. I det høvet inviterte han meg med(å sei at eg inviterte meg sjølv med vil vera noko nærare sanninga, men ikkje vesentleg for forteljinga) på jakt etter både på rev, skarv og and. Sidan eg prøver å å få det til å sjå ut som om eg er interessert i jakt pakka eg våpen, kamuflasjenett og bålsekken min før eg møtte opp for proviantering i Knarvik. Pølse og Cola var nok ein gong sikre vinnarar.

Etter etter provianteringa køyrde me til Landsvik i Meland kommune der båten som skulle ta oss til garden var låg for anker. Korleis Landsvik har fått eit så forferdeleg namn har eg diverre ikkje nok historiekunnskap til å fortelje. Men eg ser for meg at Landsvik tok ei sjølvstendig avgjerd, utan å ta omsut til dei innbyggjarane som eventuelt budde der, under krigen og erklærde seg sjølv for tysk.

Nok om stader som ikkje er patriotiske nok. Etter ei rask overfart til Bognøy, der viltlivet yra, var det på tide å sjå til buskapen til Olav II.

Bonden sjølv poserer framom huset, stokken er for eigen

tryggleik då ein mannevond vêr går laus på øya. 

Å kalle Olav II for ein storbonde vil nokon kanskje kalle

ei overdriving når dei på dette biletet ser heile buskapen

hans. Men han har større buskap enn meg, og er då pr. 

definisjon ein storbonde. Legg merke til avstanden han har

til dyra i frykt for den mannevonde vêren. 

Då me hadde sett til buskapen og trekt oss vekk før me vart angripne var det på tide å lade haglene og legga ut på sjøen for jakt. Revejakt vart det diverre ingenting av då lokkefløyta for rev ikkje var å oppdrive.
Etter litt om og men fekk me sjøsett ein robåt. For dei som lurar på kva som skjer med Nordhordland Adventures i og med at me ikkje brukar motorisert farkost i staden for ein manuell drifta farkost når det er mogeleg, kan eg informere om at jakt frå motorisert båt må skje to kilometer frå land, og sidan me skulle jakte rett rundt land var det upraktisk med så lang reiseveg. Og dersom du ikkje får den forrige setninga til å gje meining, ta det med ro, det gjer ikkje eg heller.

Etter litt frustrerande roing utan fugl i sikte kom me over eit par ender, grunna eit fiskeoppdrett som låg litt ugunstig til kunne me ikkje løyse skot mot dei. Men det kom ein anna fugl på skothold, denne var det diverre ikkje jakttid på.

Det er visstnok ikkje jakttid på havørn, det var litt 

irriterande sidan ei havørn ville ha gjeve like mykje kjøt 

som 5-6 stokkender. Ikkje at det eigentleg var eit problem,

me hadde med oss pølser til kveldsmat, så då kunne me 

like gjerne nyte synet av ørna!

Men at eit par ender stakk av og at havørna var for fin og freda til å skyte tok ikkje motet frå dei ivrige jegerane. Me rodde vidare og såg stadig fugl, synd at fuglen og stadig såg oss...

Etter ei meir eller mindre planlagd

grunnstøyting måtte båten slepast over

land for å kome ut at i open sjø og lovleg

jaktterreng. Uheldigvis har Olav II eit namn

som kan minne om eit kongeleg namn, og difor

vart slepinga mi oppgåve.

Etter å ha rodd rundt til det vart mørkt og berre hatt ein reell mogelegheit til å få fugl, der me fekk fyrd av fire skot, men på trass av treff ikkje fekk drepe nokon fugl, fann me ut at det var på tide å kome seg i land å få i seg provianten. Sidan me ikkje hadde fått ein skarve fugl vart det pølser. For å sitere Borat, Great success!

Når ein går gjennom biletematerialet frå turen er det 

ikkje så vanskeleg å sjå kvifor me ikkje fekk fugl.

Utkikken ser jo feil veg!

Med steikeomnen på ca 450 grader tok det ikkje lang

tid før maten var klar. 

Når maten var svelgt unna, sekken med ved brunne opp, og alle dei verdsproblem som kan løysast av to karar rundt eit bål var løyst vart det på tide å finne vegen heim att i mørkret. Dette gjekk heldigvis bra grunna moreld i sjøen (ikkje denne typen moreld). Dette lysfenomenet er særs fascinerande og alle kan anbefalast å oppleva det ein gong! 

Men uansett, takk for meg Olav II og Bognøy, du skal ikkje sjå vekk i frå at eg inviterer meg sjølv på besøk ved eit seinare høve! 

Introduksjon

Dei aller fleste ekspedisjonane til Nordhordland Adventures har ein ting til felles. Eller som regel er det fleire ting dei har til felles, men det eg skal fram til no er at dei ikkje har eit startpunkt som er rett utanfor døra mi heime. (Dersom du vil vera ein flisespikkar no så kan du sakta sei at alle må byrje utom døra, eller innom og for den del, for kor ein ein byrjar ein ekspedisjon er vel eit spørsmål om definisjon) Men poenget mitt no er at for å kome til startpunktet, eventuelt ekspedisjonar der turen fram er målet så treng ein  (iallfall eg) eit framkomstmiddel! Då det diverre er for lite og uregelmessig snø til å satse på hundespann og slede treng eg altså ein bil.
Cruisaren som var ein kjær ven er som tidlegare nemnd pensjonert, den har til og med vorte heidra med eit dikt, så no på etterskot med nokre månadar er det på tide å introdusere etterfylgjaren, Pajeroen!
Av praktiske årsaker, først og fremst plass til ski inne i bilen om vinteren, var eg eigentleg på utkikk etter ein litt større bil enn Cruisaren, men den eine bilen eg såg som passa spesifikasjonane eg var ute etter sto på austlandet vart seld før eg fekk tid til å summa meg. Då vart det like godt ein Pajero på Voss som var like liten som Cruisaren. Dette er negativt med tanke på plass, men positivt med tanke på offroadeigenskapar.

Sidan det er nokre månadar sidan Pajeroen vart innhenta har den så vidt blitt prøvekjørt under ulike førehald, og til no kan den seiast å vera på høgde med Cruisaren!

Som ein ser tåler Pajeroen at kameraet er bra skrått 

utan at den kvelvar av den grunn!

I og med at Cruisaren fekk eit dikt i sjangeren nødrim når den vart pensjonert, er det ikkje anna enn rett og rimeleg at Pajeroen får same behandlinga, bere med blandinga nødrim/bokstavrim,  når den no offisielt byrjar i teneste. Folk som set pris på eit godt dikt kan slutte å lese no. 

 Bratte brekka, bilen bryt beint ned.

Bakhjul bråkar, bakkebotnen blir nådd.

Kan køyra, klatra. Kanskje kleiva klarer!

Kjempehjul kvernar, knuser, klyv!

Høgtideleg på Hilux helsar, hjarteleg handtrykk.

Herjar, hoiar, hostar tå hjulspinn og svartrøyk 

Sidan både bilete og fantasi slutta ganske brått gjer diktet, eller den usystematiske samlinga av ord, det også. Heilt til slutt i dette innlegget må eg leggja med det nyaste biletet av Pajeroen, der den meg sær god hjelp frå bror min, Håvard, er blitt forvandla til firmabil for Nordhordland Adventures!

Rått!

Så då er firmabilen på plass, no manglar det berre å opprette eit firma. For at dette skal gå an treng eg berre eit par småting som eg håpar nokre venlege sjeler der ute kan hjelpa med: 

Økonomiansvarleg/rekneskapsførar(Her har eg riktignok fått eit ubekrefta ja frå ein austlending)

Sekretær(Eg kan knapt nok alfabetet, så nokon andre må ta seg av referat frå styremøte og den slags) 

Strategiplanleggar(Kva veg er det lurast for selskapet å gå, eller i vårt tilfelle køyre) 

PR-ansvarleg(Må kunne snakke internasjonalt, dersom det er det satsingsområdet som vil gje best avkasting)

Investorar/sponsorar (Som student er det litt vanskeleg å kunne finansiere alt materiell som ein naudsynt vil trenge til eit slikt firma som dette her, berre julebordet for alle dei tilsette som er lista opp over her vil jo ete opp årsbudsjettet mitt. Pajeroen er ikkje framand for prostitusjon, så alle som spyttar i store summar vil få tilbod om reklameplass på sidene/taket av bilen!) 

Dersom du er interessert i ein av desse stillingane, send inn ein søknad!

Eit upassande innlegg

Eg kan like godt orsake meg for dette innlegget med ein gong. Grunnen til denne orsakinga er at eg her vil bryte med om lag alle prinsipp og alt det Nordhordland Adventures står for. Ekspedisjonen som vil bli omtala var ikkje bedageleg, det var ingen grilling i løpet av turen, og verst av alt; me var utanfor Nordhordland. Nærare bestemd var me i alle sanne nordhordlendingar(det er forresten veldig praktisk i forhold til skrivinga at eg kan sitje og definere kva som er ein sann nordhordlending) sitt levande mareritt, ein by. Bergen.

Skulle eg møte mi overkleiv eller skulle Stoltzekleiven møte sin overmann var spørsmålet som vart stilt før me byrja. Det heile byrja med at Endre, ein etter turvalet å døma, galen mann frå Sogndal, etter instruks frå meg pressa meg til å vera med opp på Fløyen eller Stoltzekleiven. Sidan eg aldri hadde vore på Stoltzekleiven før, vart dette dagens destinasjon. For dei som ikkje er lokalkjende i Bergen og har høyrd om denne mykje omtala torturreiskapen før kan eg kome med litt informasjon. Dersom ein ser Stoltzekleiven frå eit objektivt synspunkt ligg toppen på om lag 379 meter over havet, og stien/tråppo opp består av om lag 800 trinn. Sett frå min subjektive ståstad kan ein gange begge dei to tala med ti for å kome litt nærare røynda.

Då me kom fram til stien som skulle ta oss til toppen av Rævaskaret, som Stoltzekleiven vart kalla i tidlegare tider, viste det seg at den var stengd og at stien som var der mellombels var meir opptrakka enn ein nypløya åker. Men litt gjørma skulle ikkje stogga ein stril og ein sogndøl. Mykje gjørma klarte heller ikkje å stogga oss. Det gjorde derimot kondisjonen min. Etter eit par tråppe oppover høyrdes eg ut som eit pumpeorgel med hol i blåsebelgen og sveitta nok til at fleire av bekkane som renn nedover der fløymde over. Dei seier at menneskekroppen består av om lag 60% vatn, men då eg kom til topps var denne prosentdelen godt under 5.

Mot i brystet, vett i pannen, stål i ben og armer... ehh 

ikkje heilt, men denne teknikken med å gå godt 

framoverbøygd gjorde at eg ikkje fekk slagside bakover

og rulla til botnen igjen. 

Me kjempa oss vidare, eller eg kjempa, Endre gjekk og snakka i telefonen og syntes tempoet var så roleg at det såg ut som han haldt på å sovne midtvegs i brekka. Men etter om lag 800 tråppetrinn og om lag 950 pausar kom me omsider til topps. Og eg kan faktisk skryte av at det vart ein ny personleg rekord opp for min del. Ikkje så rart sidan det var fyrste gong eg gjekk opp, men den rekorden vil nok uansett bli ståande i lang tid framover. 

Ein sliten mann, men ein overmann! 

Endre poserer i panorama utan å vite om det.

Etter å ha tatt bilete og nytt utsikt til me byrja å fryse var det på tide å kome seg ned att. Nokre meiner at Stoltzekleiven bør vera einvegskøyrd, men me er ikkje av dei. Turen ned igjen gjekk forholdsvis udramatisk for seg. Nokre nestan fall og eit par fall må ein rekne med. Men på denne nedstiginga fekk eg bekrefta ein av mine psykologiteoriar, ein blir meir eller mindre galen av å bu i ein by i kortare eller lengre tid. Me møtte folk som sprang oppover, heilt utan mål og meining sidan det no ein gong går an å gå, og det verste av alt var ein kar som gåande med sykkel over aksla si. På dialekta hans høyrde me at han ikkje var bergensar, så han var eit levande bevis på at ein ikkje treng å vera oppvaksen i ein by for å bli eit offer for denne smittsame galskapen. 

Heilt på slutten av dette innlegget må eg sei at eg skulle ynskje eg kunne love at dette er siste gongen Nordhordland Adventures gjer seg ut på slike ekspedisjonar som dette, men som ein (u)seriøs aktør i marknaden er det vårt tunge ansvar å prøve ut ulike turmogelegheiter for å finne den ultimate turopplevinga! 

Ei ode til Cruisaren

I høve at Land Cruisaren no er seld, vil eg prøve meg på nokre lyriske krumspring og tilhøyrande bilete for å hylle eit slikt meisterverk av eit  maskineri! Om eg held meg innanfor nokre som helst sjangerreglar eller liknande er heller tvilsamt. Nødrim kjem det dog til å verta nok av.

Dine mil var lange, dine rustflekkar mange

 

Mange tunge kneikar, du tok dei lett som du leikar 

Eit samlingspunkt for vener, den trøytte på deg seg lener 

Vinter, snø og kulde, du vart ikkje hefta når fram du skulde

 Lange mørke netter, du lyste så du skremde vetter 

 Styrte eg gale og me sette oss fast, du passa på så ingen lei overlast 

  I elv og på land, me gjekk trufast saman, ratt i hand

 Me ville grilla når veret var stygt, du haldt oss tørre, varmt og trygt

Du transporterte oss på turar, sklei nesten ut i steinurar

Til slutt måtte det gå gale for vår store helt, du vart skada i ein velt

 No me heidrar ditt minne, måtte sola alltid på deg skinne
(sidan du vart selt til ein kar på sørlandet kan det jo faktisk skje!)

Der du einsam rir ut, inn i solnedgongen, ta vare på deg sjølv du offroadkongen!

Til dei som no ser for seg at Nordhordland Adventures på grunn av dette tapet må leggje ned, eller endå verre, måtte gå over til å ha friluftslivopplevingar utan bil. Orsak at eg må knuse håpa dykkar, ein Pajero er kjøpt inn til å erstatte Cruisaren. Ein kan ikkje kjøpe vener, og ein kan ikkje erstatte dei heller. Men tida går diverre sin gong og i enkelte tilfelle må realiteten henta oss inn, og i slike tilfelle vil ein kome med ein så absurd påstand og ei så vanvittig von, at Pajeroen kan erstatte Cruisaren.


Oppdatering 10.10.11:

I dag tikka det inn ei MMS melding til meg frå sørlandet. Denne meldinga må eg sei at varma hjarta mitt! Etter ein stygg velt og store skadar har Cruisaren med god pleie fått ein ny mogelegheit i livet!

 Eit fantastisk syn! 

Pilegrillsvandring

Grunna litt tregt system, vert ikkje dette innlegget publisert før no. Berre førestell deg at det no er juni og ikkje slutten av september, så vil du ikkje legga merke til denne tregheten!

Så var det på tide å få arrangert pilegrillsvandringa! Denne rolege og sutalause turen som skulle gå frå Feste til bøkeskogen på Vollom der me skulle delta på den årlege frilftsgudstenesta. Pinsehelga vart då tidspunktet for denne vandringa og tidsforbruket vart kutta ned frå dei tre planlagde dagane, til to. Sundag til måndag.
Klokko eitt var avtalt frammøtetidspunkt på Tofting, der me skulle organisere bilar slik at me kom oss heim att frå pilegrillsvandringa med minst mogeleg unaudsynt vandring. Litt før klokka to hadde alle deltakarane møtt fram. Forutan meg var Ingunn, Jan Vidar, Frank og Øyvind med på turen.

Avmarsjen gjekk frå skulen på Feste, i heilt greit ver og med lette sekkar sidan me hadde mogelegheit til å henta bilane og det naudsynte utstyret til overnatting når me hadde kome fram til dagens mål.

 I byrjinga av vandringa var det i det minste eit greit far 

å følgje.

Ruta pilegrillsvandringa skulle følgje var sjølvsagd ikkje gjenomgått på førehand sidan Nordhordland Adventures tross alt har "adventures" i namnet. 

Etter ei lita stund på veg og grusveg fann me ut at dette vart for kjedeleg, det nyttar jo ikkje å gå på pilegrillsvandring på veg! (Det som egentlig skjedde var at eg ikkje kunne hugsa nokon grusveg på denne delen av turen som eg kjende ganske godt sidan eg hadde gått der for 10-12 år sidan, og på grunn av dette gjekk me av grusvegen og inn på ein sti som leia ut i uføret.)

 

 Det var ikkje greitt for dei stakkars haugalendingane som 

hadde meld seg på denne turen å ta seg fram i uføret.

 

Her ser ein det største problemet på turen, ein turleiar 

som nektar å sjå sitt ansvar og berre smiler og ler når 

gruppa er førd ut i uføret. 

Etter mykje trakking fram og tilbake, opp og ned i det som kjendes som eit langt år, forfylgd av blod- og sveittetyrste floger, kom me omsider til ein topp utan så tett skog at det var beint fram vanskeleg å ta seg fram. Her var det så mykje sprakjebuskar at det var vanskeleg å ta seg fram. Men standhaftige som få, og med vissa om at vegen fram var kortare enn vegen tilbake nådde me til slutt vegen. Bilvegen til Nappane altså. Sidan denne likevel måtte kryssast for å kunne halde fram ferda mot bøkeskogen, tok me middagen her på bilvegen. Sidan dette var ei pilegrillsvandring fyrde me sjølvsagd i ein eingongsgrill. 

 Då tida for å fyre i grillen var komen fekk folk endeleg

tid til å vere sosiale. Så med iPadar og mobiltelefonar

søkte pilegrillarane rett til Facebook for å kunne sleppe

å snakke med turkameratane. 

Nordhordland Adventures er som sagt 

for dei bedagelig anlagte, og kva er då

meir naturleg etter middag enn ein 

middagskvil midt i bilvegen? 

Ein ansvarleg turleiar erkjenner risikoen ved å legge att

glødane grillkol i veggrøfta, og sløkker då heller grillen

ved hjelp av alle tenelege metodar. 

Då me skulle gå vidare etter folk hadde ete seg mette og kvilt godt ut innsåg eg den største tabben eg gjorde heile turen. Eg hadde ikkje opplyst om at turar i regi av Nordhorland Adventures IKKJE baserer seg på demokratiske prinsipp. Så når eg sa kor vegen vidare gjekk nekta sjølvsagd alle dei andre å høyre på meg, og sidan reglane ikkje hadde blir utlevert på førehand, var det berre til å føye seg etter majoriteten som ville gå feil veg. Dette skulle me alle angre på seinare. Det me hadde gjort var å velje vekk ein fin sti i slak motebakke til fordel for eit krøttertrakk langsmed ei ur, for så å måtte gå opp ein motebakke med ein helling på minst 79,5 grader.  

Etter eit motbakkeløp som det norske idrettsforbund ville ha kategorisert som ekstremklatring kom me omsider opp til toppen og den stien eg meinte me burde ha fylgd heilt frå middagskvilen. Når me nådde fram til stien nådde me også fram til utsikta, som etter den utmattande klatreturen var som balsam, eller sjampo, for sjela. Motivasjonen tok ein motsett Titanic. I staden for å søkke til botnen, steig den til rett over havoverflata/normal. 

Ein ting skal pilegrillarane ha, samtlege, sjølv dei som
budde der, var smarte nok til å snu ryggen til
Radøy som låg og øydelagde utsikta.

 No som stort sett all stiginga og alle hjartestansane var unnagjort og stien me fylgde faktisk var ein sti, vart framdrifta større. Samstundes med at framdrifta vart større, vart det også mogeleg for den enkelte av pilegrillarane til å gå og filosofere over eit av livet sine store spørsmål; Kva for ein metode er den beste til å varme opp ei ostepølse? Bål eller grill? Og er dette spørsmålet eigentleg noko å kaste vekk tankekraft på? Alle veit jo at den sosiale stemninga som oppstår rundt eit bål er mykje betre enn den som oppstår rundt ein grill! Og den veg opp for halvsvidde ostepølser! 

Etter ei stund med så slakk motebakke at det nesten var beint, og litt brattare motebakke kom me til høgste punktet på ruta vår, her på toppen(som eg har gløymd namnet på og ikkje har kapasitet(er for lat) til å sjekke opp i no) kunne me skrive oss i bok, så alle som tvilar på sanninga i denne historia kan gå opp og kontrollsjekke at me faktisk var der! 

 Til dei som er for late for å kontrollsjekke at me nådde

toppen, her er bileteprovet! To hender, ei klokkereim

ein HSD penn og ei bok. Dette seier tydeleg at me

nådde toppen! 

 Til tross for at toppen var nådd og at me skulle til botnen betydde ikkje det at vegen var enkel. Då me kom ned var det minst tre forstua okler, sju tilfelle av dehydrering og eit stygt tilfelle av svinepest. Men som det skulle syne seg kom svinepesten godt med, svin gjer seg utmerka på ein grill, og pesten fekk me heller berre leva med.

 Gløymte stiar gjennom attgrodde holer måtte nyttast for

å nå målet for vandringa. Akkurat denne gløymde stien

er urovekkande nært grusstien som går oppover gjennom

bøkeskogen mot Skaret. 

Omsider kom me ned til den eine bilen som sto strategisk parkert på parkeringsplassen til Vallevika, så då var vandringsdelen over og grilldelen kunne byrja så snart me alle hadde fått henta bilane sine med oppakning og mat for kvelden. 

 Endeleg kunne ein skikkeleg grill fyrast i, og for å sitere

teikneserien Eon, ekte mannfolk er ikkje kjipe med 

tennvæska! 

 Ein gjeng godt nøgde pilegrillarar! 

 Etter kvart som kvelden kom, kom det fleire som hadde lyst til å vera med på pilegrillsdelen, ikkje vandringa, til Vallevik for å nyte det sosiale samværet med vandrar som lukta godt og sveitt. Eit par av dei var til og med å overnatta til dagen etter då me skulle opp i bøkeskogen på friluftsgudsteneste! Men uansett, etter kvart som kvelden gjekk endå lenger og folk byrja å bli klar for å leggje seg, byrja det sjølvsagd å regne. Men litt regn er ikkje problem når ein har ein bøkeskog, ein presenning og ein Land Cruisar lett tilgjengeleg. Så etter ei kort arbeidsstund hadde me relativt tørre soveplassar til sju! 

 Førestell deg regn, ein presenning frå Cruisaren til trea,

sju stykk som søv, litt mindre ljos, litt færre stolar og

litt meir mygg, så har du her eit bilete av korleis natta var.

Etter ei natt med meir eller mindre kvalitetssvevn er det

ein morgongfrisk og opplagt gjeng som er klar for gudsteneste! 

Omsider var det verkelege målet, og avslutninga av vandringa nådd, friluftsgudstenesta i verda sin nordlegaste viltveksande bøkeskog! Etter at klokkaren ringte inne med den provisoriske klokka, to gamle bremseskjever til ein bil, ukjend kva modell og årgang, var me i gong! Opp til fleire prestar og eit heilt orkester var på plass for å gjere også friluftsgudstenesa 2011 til ein suksess! 

Så til slutt får me vera høfleg og takke alle som har bidratt med bilete til dette innlegget, og ikkje minst til dykk som var med! I og med at pilegrillsvandring forhåpentlegvis blir ein fast tur for Nordhordland Adventures håpar me(eg) at de stiller neste år og at me då vert endå fleire som kan delta på denne turen gjennom vill og urørt natur!