Pilegrillsvandring

Grunna litt tregt system, vert ikkje dette innlegget publisert før no. Berre førestell deg at det no er juni og ikkje slutten av september, så vil du ikkje legga merke til denne tregheten!

Så var det på tide å få arrangert pilegrillsvandringa! Denne rolege og sutalause turen som skulle gå frå Feste til bøkeskogen på Vollom der me skulle delta på den årlege frilftsgudstenesta. Pinsehelga vart då tidspunktet for denne vandringa og tidsforbruket vart kutta ned frå dei tre planlagde dagane, til to. Sundag til måndag.
Klokko eitt var avtalt frammøtetidspunkt på Tofting, der me skulle organisere bilar slik at me kom oss heim att frå pilegrillsvandringa med minst mogeleg unaudsynt vandring. Litt før klokka to hadde alle deltakarane møtt fram. Forutan meg var Ingunn, Jan Vidar, Frank og Øyvind med på turen.

Avmarsjen gjekk frå skulen på Feste, i heilt greit ver og med lette sekkar sidan me hadde mogelegheit til å henta bilane og det naudsynte utstyret til overnatting når me hadde kome fram til dagens mål.

 I byrjinga av vandringa var det i det minste eit greit far 

å følgje.

Ruta pilegrillsvandringa skulle følgje var sjølvsagd ikkje gjenomgått på førehand sidan Nordhordland Adventures tross alt har "adventures" i namnet. 

Etter ei lita stund på veg og grusveg fann me ut at dette vart for kjedeleg, det nyttar jo ikkje å gå på pilegrillsvandring på veg! (Det som egentlig skjedde var at eg ikkje kunne hugsa nokon grusveg på denne delen av turen som eg kjende ganske godt sidan eg hadde gått der for 10-12 år sidan, og på grunn av dette gjekk me av grusvegen og inn på ein sti som leia ut i uføret.)

 

 Det var ikkje greitt for dei stakkars haugalendingane som 

hadde meld seg på denne turen å ta seg fram i uføret.

 

Her ser ein det største problemet på turen, ein turleiar 

som nektar å sjå sitt ansvar og berre smiler og ler når 

gruppa er førd ut i uføret. 

Etter mykje trakking fram og tilbake, opp og ned i det som kjendes som eit langt år, forfylgd av blod- og sveittetyrste floger, kom me omsider til ein topp utan så tett skog at det var beint fram vanskeleg å ta seg fram. Her var det så mykje sprakjebuskar at det var vanskeleg å ta seg fram. Men standhaftige som få, og med vissa om at vegen fram var kortare enn vegen tilbake nådde me til slutt vegen. Bilvegen til Nappane altså. Sidan denne likevel måtte kryssast for å kunne halde fram ferda mot bøkeskogen, tok me middagen her på bilvegen. Sidan dette var ei pilegrillsvandring fyrde me sjølvsagd i ein eingongsgrill. 

 Då tida for å fyre i grillen var komen fekk folk endeleg

tid til å vere sosiale. Så med iPadar og mobiltelefonar

søkte pilegrillarane rett til Facebook for å kunne sleppe

å snakke med turkameratane. 

Nordhordland Adventures er som sagt 

for dei bedagelig anlagte, og kva er då

meir naturleg etter middag enn ein 

middagskvil midt i bilvegen? 

Ein ansvarleg turleiar erkjenner risikoen ved å legge att

glødane grillkol i veggrøfta, og sløkker då heller grillen

ved hjelp av alle tenelege metodar. 

Då me skulle gå vidare etter folk hadde ete seg mette og kvilt godt ut innsåg eg den største tabben eg gjorde heile turen. Eg hadde ikkje opplyst om at turar i regi av Nordhorland Adventures IKKJE baserer seg på demokratiske prinsipp. Så når eg sa kor vegen vidare gjekk nekta sjølvsagd alle dei andre å høyre på meg, og sidan reglane ikkje hadde blir utlevert på førehand, var det berre til å føye seg etter majoriteten som ville gå feil veg. Dette skulle me alle angre på seinare. Det me hadde gjort var å velje vekk ein fin sti i slak motebakke til fordel for eit krøttertrakk langsmed ei ur, for så å måtte gå opp ein motebakke med ein helling på minst 79,5 grader.  

Etter eit motbakkeløp som det norske idrettsforbund ville ha kategorisert som ekstremklatring kom me omsider opp til toppen og den stien eg meinte me burde ha fylgd heilt frå middagskvilen. Når me nådde fram til stien nådde me også fram til utsikta, som etter den utmattande klatreturen var som balsam, eller sjampo, for sjela. Motivasjonen tok ein motsett Titanic. I staden for å søkke til botnen, steig den til rett over havoverflata/normal. 

Ein ting skal pilegrillarane ha, samtlege, sjølv dei som
budde der, var smarte nok til å snu ryggen til
Radøy som låg og øydelagde utsikta.

 No som stort sett all stiginga og alle hjartestansane var unnagjort og stien me fylgde faktisk var ein sti, vart framdrifta større. Samstundes med at framdrifta vart større, vart det også mogeleg for den enkelte av pilegrillarane til å gå og filosofere over eit av livet sine store spørsmål; Kva for ein metode er den beste til å varme opp ei ostepølse? Bål eller grill? Og er dette spørsmålet eigentleg noko å kaste vekk tankekraft på? Alle veit jo at den sosiale stemninga som oppstår rundt eit bål er mykje betre enn den som oppstår rundt ein grill! Og den veg opp for halvsvidde ostepølser! 

Etter ei stund med så slakk motebakke at det nesten var beint, og litt brattare motebakke kom me til høgste punktet på ruta vår, her på toppen(som eg har gløymd namnet på og ikkje har kapasitet(er for lat) til å sjekke opp i no) kunne me skrive oss i bok, så alle som tvilar på sanninga i denne historia kan gå opp og kontrollsjekke at me faktisk var der! 

 Til dei som er for late for å kontrollsjekke at me nådde

toppen, her er bileteprovet! To hender, ei klokkereim

ein HSD penn og ei bok. Dette seier tydeleg at me

nådde toppen! 

 Til tross for at toppen var nådd og at me skulle til botnen betydde ikkje det at vegen var enkel. Då me kom ned var det minst tre forstua okler, sju tilfelle av dehydrering og eit stygt tilfelle av svinepest. Men som det skulle syne seg kom svinepesten godt med, svin gjer seg utmerka på ein grill, og pesten fekk me heller berre leva med.

 Gløymte stiar gjennom attgrodde holer måtte nyttast for

å nå målet for vandringa. Akkurat denne gløymde stien

er urovekkande nært grusstien som går oppover gjennom

bøkeskogen mot Skaret. 

Omsider kom me ned til den eine bilen som sto strategisk parkert på parkeringsplassen til Vallevika, så då var vandringsdelen over og grilldelen kunne byrja så snart me alle hadde fått henta bilane sine med oppakning og mat for kvelden. 

 Endeleg kunne ein skikkeleg grill fyrast i, og for å sitere

teikneserien Eon, ekte mannfolk er ikkje kjipe med 

tennvæska! 

 Ein gjeng godt nøgde pilegrillarar! 

 Etter kvart som kvelden kom, kom det fleire som hadde lyst til å vera med på pilegrillsdelen, ikkje vandringa, til Vallevik for å nyte det sosiale samværet med vandrar som lukta godt og sveitt. Eit par av dei var til og med å overnatta til dagen etter då me skulle opp i bøkeskogen på friluftsgudsteneste! Men uansett, etter kvart som kvelden gjekk endå lenger og folk byrja å bli klar for å leggje seg, byrja det sjølvsagd å regne. Men litt regn er ikkje problem når ein har ein bøkeskog, ein presenning og ein Land Cruisar lett tilgjengeleg. Så etter ei kort arbeidsstund hadde me relativt tørre soveplassar til sju! 

 Førestell deg regn, ein presenning frå Cruisaren til trea,

sju stykk som søv, litt mindre ljos, litt færre stolar og

litt meir mygg, så har du her eit bilete av korleis natta var.

Etter ei natt med meir eller mindre kvalitetssvevn er det

ein morgongfrisk og opplagt gjeng som er klar for gudsteneste! 

Omsider var det verkelege målet, og avslutninga av vandringa nådd, friluftsgudstenesta i verda sin nordlegaste viltveksande bøkeskog! Etter at klokkaren ringte inne med den provisoriske klokka, to gamle bremseskjever til ein bil, ukjend kva modell og årgang, var me i gong! Opp til fleire prestar og eit heilt orkester var på plass for å gjere også friluftsgudstenesa 2011 til ein suksess! 

Så til slutt får me vera høfleg og takke alle som har bidratt med bilete til dette innlegget, og ikkje minst til dykk som var med! I og med at pilegrillsvandring forhåpentlegvis blir ein fast tur for Nordhordland Adventures håpar me(eg) at de stiller neste år og at me då vert endå fleire som kan delta på denne turen gjennom vill og urørt natur!