Nordhordland Adventures på hesteryggen

Nokon av lesarane her har kanskje fått med seg at Nordhordland Adventures sin grunnleggjar har reist til framand land for ei stund. Men når jula var i sikte vart hovudkontoret til Nordhordland Adventures, som for tida ligg i Ulaanbaatar, vitja av andre frå Nordhordland. Så då var det sjølvsagd på tide å finne fram organisatorferdigheiter frå tidlegare turar og dra i gong ein tur med Nordhordland Adventures! Det vart fleire ekspedisjonar på ulike dagar, men for å gjerde det enkelt for skribenten konsentrerer me oss om ein av dei no.

To dagar før me la ut på denne ekspedisjonen hadde vetlesystera til styreleiaren kome med fly til Chinggis Khan International airport, så ho hadde hatt god tid på seg til akklimatisering og den slags før me tok laus. Ti på åtte på morgonen stod den innleidde sjåføren utføre og venta. Nordhordland Adventures har for tida eit tett uoffisielt samarbeid med NLM Mongolia, så det var der me kunne hente inn ein sjåfør. Og ein bil som ikkje hadde lov til å køyre inne i byen denne vekedagen.
Med temperaturar som lukta på 30 talet på minussida var me faktisk nøydt til å ta på stillongs. Eller sidan stillongs er eit registrert varemerke hjå Devold og eg gjekk i Janus klede, var det vel strengt tatt ei lang ullunderbuksa eg gjekk med.

Når du veit at temperaturmålaren i bilen syner 

nokolunde rett temperatur og går ned til  -30 grader 

celsius. Då er det eit litt urovekkande teikn at den

går til "e" for "error" på grunn av låge temperaturar. 

I alle fall når ein veit ein skal ut å sitje på ein hest. 

Som faktisk rører på seg. 

Etter ein time på asfalt, litt kortare på grus og litt lenger igjen i veglaust terreng, sjølvsagd inkludert to-tre kryssingar av elvar(grunna relativt låge temperaturar var dei frosne) kom me fram til hestemannen og telta hans. 

Etter ein kopp med melke-te og noko som linka på

minismoltringar utan hol i måtte me ut å prøve 

framkomstmidla. Syster Siri fekk låne ein deel

og ei hue sidan dei berre såg skaljakken hennar og

ikkje dei tre ullgenserane ho hadde på seg. 

Mongolane syntes ein jakke som berre var ein halv

millimeter tjukk var litt for tynn. 

Leigesjåføren og hesteeigaren var sjølvsagd også med på tur med hestane. Etter me hadde ridd ein liten halvtime spurde hr. hesteeigar ved hjelp av mongolsk, kroppsspråk og engelsk om me ville på fjelltur. Det ville me sjølvsagd. Syster Siri hadde eit føremon med at ho gjekk seks år på rideskule i sin ungdom. Eg veit ikkje om eg har vore på ein hesterygg seks gongar tidlegare i livet. Men sidan dette er Mongolia og er er ein mann, då er haldninga meir eller mindre at då skal eg kunne ri. Kjekt er det, men grunna ein total mangel på alt som kan likne teknikk er det til tider smertefullt. I alle fall i alt som går raskare enn sakte gange. Men kjekt! 

Hestane var noko motviljug til å krysse den elva 

som faktisk var flytande til tross for 25 minusgrader.

Etter elva byrja motebakkane. Det må seiast at hest er eit genialt framkomstmiddel. Ein får kjensla av å vera utandørs, men slepp å slite i bakkane sjølv, ein berre sit der og så går det på fram! Og når me fyrst var no i Mongolia var det jo heilt ok at me plutseleg kom bak ein saue- og geiteflokk som vart jaga ut for å finne seg mat. Lenger oppe i lia måtte eg spørje meg sjølv om det var ein god taktikk å la alle husdyr gå utan gjerder og mykje utan tilsyn, for då kryssa me eit spor i nysnøen som hr. Hesteeigar sa var ulv. Sidan han har eit arbeid som oppsynsmann eller liknande i den nasjonalparken me var, i tillegg til å ha litt storfe og hestar, er det jo godt mogleg at han visste kva han snakka om. 

Femti meter forbi ulvesporet var det greit å parkere

hestane og gå frå dei for å kome oss til topps. 

Det at me måtte gå dei siste hundre metrane som til alt overlegg var dei brattaste, var ei strek i rekninga. Min teori er at dei mangla piggdekk. Mongolske støvlar er veldig varme og gode når ein skal sitje på hesteryggen. Men til å gå i snø og bratt terreng var dei kanskje ikkje heilt ideelle. 

Om ikkje anna fekk me eit bilete me skal bruke i 

filmen "Søsken til evig tid - Mongoliareisa" då 

me kom til toppen. Me fekk også ei fantastisk utsikt.

Og ikkje minst fekk eg istappar i skjegget. 

Etter turen nedover og heimatt, med elvekryssingar og nesten-dette-av-hesten-på-grunn-av-mongolar-som-kjem-bakfrå-og-slår-til-den-for-å-få-farten-opp-hendingar var det inn i det teltet(geren) som hr. Hesteeigar budde i og ete nysteikt mat som kona hans hadde laga. Ei slags pannekake med sau og lauk inni som har blitt frityrsteikt. Kan ikkje slå feil! 

Alternative transportmiddel som gjer at ein slepp å gå har jo alltid slått godt an hjå Nordhordland Adventures. Sol og sumar midt på vinteren er jo og noko som er relativt sjeldan på vestlandet og då også i Nordhordland. Så på ostepølsekarakterskalaen blir dette ein sterk: 

Til slutt me i Nordhordland Adventures setje opp ei rask utstyrsliste for dei som har lyst å ta ein liknande tur: 

 - Mongolia

 - Hestar i lik mengd som deltakarar på turen

 - Ger(telt)

 - Menneske som kan lage khuushuur på omnen inne i geren 

 - Ulv som kan lage spor, berre sånn for spaninga sin del

Den einåra kanoen og enders bane

Dette innlegget skulle ha blitt publisert for fleire månadar sidan. Grunna uforklårlege bortforklåringar vart det ikkje det.

For å starte med eit modifisert bokstavrimsitat frå dei kjende musikarane i Salhusvinskvetten: "Då dagjen deira demra, dreiv Donald drukna daud". Umiddelbart kan eg peike på fire feil med dette sitatet. Dagen var meir enn demra, i originalteksten skal "Donald" bytast bort mot "drengjen", endene som bøtte med livet gjekk ikkje i matrosdress, altså er det særs tvilsamt at dei heitte Donald og sist men ikkje minst, endene drukna ikkje, dei vart avliva med wolfram og krut. (Her kunne ein i tidlegare tider ha skrive at dei vart blyforgifta for å gje lesaren ein mogelegheit til å lese det på to måtar. Vart dei skotne eller var det faktisk blyforgifting grunna stordumping av blybatteri i fjorden? Men grunna eit forbod mot blyhagl er det ikkje mogeleg å nytte den formuleringa no)
Men det som er sikkert og visst er at i løpet av dagen var det nokre ender som dreiv i sjøen og var daude.

På denne ekspedisjonen/matauket var Nordhordland Adventures sin representant representert samt ein kanoeigar som korkje har samtykka eller motsett seg å bli publisert med namn, personnummer og bilete. Grunnen til at han ikkje har samtykka eller motsett seg publisering kan vera at han ikkje har fått spørsmål om publisering på verdsveven. Av den grunn får han under namnet "Kanoeigaren" og bileta av han vil bli sensurert.

Først av alt må det seiast at å kalle Kanoeigaren for ein kanoeigar var kanskje å ta litt hardt i. Han eigde ei presenning, eit liggjeunderlag, eit par plaststolar, eit assortert utval med teltstenger og ei åre. Og han påsto at dette ville flyte... Liggjeunderlag er som regel laga av skumgummi og åra var av tre, så ja, dette kunne nok flyte, men at eit liggjeunderlag og ei lita treåre skulle kunne bere vekta av plaststolar(dei søkk, Nordhordland Adventures har sett mang ein plaststol ligge mellom handlekorger og syklar i elvar i urbane strøk), teltsteng i aluminium for ikkje å snakke om vekta av  Nordhordland Adventures si utsending var veldig vanskeleg for meg å forstå. Men me i Nordhordland Adventures har sett sjukare ting, til dømes hadde me ei lei influensa hausten 2012, så dette måtte prøvast på tross av at me hadde vanskeleg for å sjå for oss at teorien om denne flytande presenninga kom til å halde vatn.

Presenning, liggjeunderlag og ei bøygd teltstong.

Teorien om presenning og 

teltstenger held vatn. Kano-

eigaren er som me kan sjå 

godt nøgd med å motbevise

Nordhordland Adventures

sin skepsis. 

Men etter meir arbeid enn det er å setje opp eit gjennomsnittleg sirkustelt kom kanoen på sjøen. Og etter enno meir arbeid kom bagasje, hagle og Nordhordland Adventures sin representant seg i kanoen. Heldigvis vart det no ein god pause for Nordhordland Adventures sin utsending. Kanoeigaren hadde heldigvis berre med seg ei åre, så arbeidsfordelinga var vel heller sikra. 

Etter mykje hardt arbeid og store fysiske utskeiingar med speiding, luftspeglingar, rømde fuglar og lading av hagle kom me oss omsider ut i havgapet.  

Då me hadde kome oss ut i havgapet og såg attende

var dette det synet me fekk sjå. Dersom du opnar

biletet vil du kanskje få sjå at det er eit par ender midt

i sundet. Synd for kanoeigaren med åra. 

Etter ein del padling hit og dit, alt etter kor fuglane sumde, og eit visst forbruk av krut og wolfram måtte den første anda bite i støvet. Eller sjøen blir meir korrekt i dette tilfelle. Eller kan ein nytte utrykket "bite i" når ender ikkje har nokre utprega tenner å skryte av? 

Etter at me hadde skote ei and og dermed sikra oss 

at jakta ikkje var bortkasta gjekk me på grunn.

Denne grunnen me gjekk på var ein holme, og her 

må det atter ein gong seiast at sørlendingane har

merkelege friluftsvanar. Midt på ein holme i havgapet

er det nokon som har tenkt at det er greit å ha ei trappa.

Om det er i frykt for å klatre og bli kalla Julius etter

sjimpansen i dyrehagen eller HMS omsyn som gjer dette

er uvisst. Spesielt er det uansett. 

Men etter ein grunngåing var det på tide med atter ein sjøgåing og utkikk etter meir fugl. Kanoeigaren hadde forstått sin posisjon og tok åreplassen i kanoen nok ein gong til tross for Nordhordland Adventures si utsending sine halvhjarta tilbod om å kunne padle litt. Denne gongen bar det rett til havs. 

Soga om korleis det vart kalla havgapet er for 

Nordhordland Adventures ukjend. Havet er det lett

å sjå, men kor er gapet? 

Som me song i "indianarsongen" i barnehagen: 

"Alle så hadde de fjær på hue." Her er det berre synd

at me måtte avslutte songen etter å ha telt til ein og

to og tre andianere. 

Men som alle andre dagar gjekk denne mot midten, og det var på tide å avslutte jakta å kome seg heimover. Heldigvis var Nordhordland Adentures si utsending relativt utkvilt, så det gjekk greit for kanoeigaren å padle tilbake til utgangspunktet. 

Etter googling og feiling fann

me ut at dette var feil måte å 

gjere ting på. Ei and bør ribbast,

ikkje flåast. 

Telefonar og internett hjelpte lite. Men me fekk slakta endene sånn litt på fri fantasi og på trass. Etterpå fann me ut at me kanskje hadde gjort det feil. Men me vil heller sei at me prøvde noko nytt for å sjå om det hadde meir for seg enn det som er opplese og vedtatt. Det er visstnok viktig å kunne tenkje utanfor boksen. Heldigvis var me ute, så all tenkinga vår var utføre boksen. Kanoeigaren prøvde seg etterkvart på eit forslag om å dele utgifter på diesel og ammunisjon for å rettferdiggjere ei deling av fangsta. Heldigvis har Nordhordland Adventures vore ute ei vinternatt før. Me kom med motforslaget om at kanoeigaren/båtmotoren kunne lage middag av endene til oss og så var det greit. Noko av det smartaste me gjorde i 2014! 

Denne turen får ein karakter på fem ostepølser. 

Bra ver og bra aktivitet var sterke verkemiddel. 

Men dersom du planlegg ein liknande ekspedisjon,

sørg for all del å få med ein einåra kanoeigar, det vil

spare deg for mykje slit! 

Ekstraordinært styremøte grunna oppseiingsgrunn av grunnleggjar. Grunnlause spekulasjonar eller sviktande grunnlag for Nordhordland Adventures eksistens?

Dette vil kanskje kome som eit sjokk, men det er innkalla til og avhalde eit ekstraordinært styremøte i Nordhordland Adventures. Fungerande styreleiar har vorte skulda for alvorlege brot på ein av grunnverdiane til Nordhordland Adventures, og på den måten har han sett heile organisasjonen og samarbeidspartnarane til Nordhordland Adventures sitt rykte på spel. Heldigvis var styreleiar einaste innkalla og frammøtte til det ekstraordinære styremøtet og etter ei jamn avstemming vippa resultatet i hans favør, men han vil i tida framover vera under tett oppfølging og liknande tillitsbrot vil ikkje bli akseptert. Grunnen til at denne saka no blir slått stort opp i dette mediet er at me i Nordhordland Adventures har stor tru på full openheit i enkelte saker. Me har og stor tru på sjokkerande overskrifter for å dra lesarar.

Men ein kan jo etter denne innleiinga forklåre bakgrunnen for dette bråket i ein elles så (u)ryddig administrasjon. Men for å forklåre dette må me nok gå den tunge vegen, gjennom nok ei turskildring. Og tru meg når eg seier at vegen var tung.

Det byrja som mang ein vanleg sundagstur, nokre gjekk etter sundagsmøte på misjonshuset på tur, eg gjekk for å fyre bål til dei som var på tur synes dei hadde gått langt nok og ville ha mat på bålet. Som det tydelegvis er vanleg her på sørlandet, gjekk skogsturen for Nordhordland Adventures sin del inn over det som må ha vore den gamle E-18, for som tidlegare nemnd, her er stiane i skogen i betre stand enn vegane heime.

Skogstur, og skogstur... Når det er plass til to bilar

i breidda er det kanskje litt meir by enn skog? 

Men full av pågangsmot og glede over å snart skulle få sjå flammar gjekk me i Nordhordland Adventures vidare oppover mot skjebnestunda. Nei, det var ikkje den komande motebakken som førte til oppvaskemøte, motebakkar er Nordhordland Adventures sin fremste uttalte fiende så det at styreleiar sleit litt med denne er heilt naturleg. 

Ein anna ting som gjer at ein stakkars Nordhordlending

kan byrje å lure på kva meininga med livet er, er det 

at sørlendingane tydelegvis treng rekkverk når dei er 

på tur i skogen. Og kva meir er, det er faktisk nokon som 

sett det opp. 

 Men etter rekkverksgange og meir motebakkar var endeleg den avtala plassen for bål i sikte. Etter at telefonisk kontakt med turgruppa hadde bekrefta at den avtala plassen var riktig gjekk vedarbeidet sin vante gong. Etter både furu og bjørk måtte gje etter for øks og sag og alle nitten versa av kråkevisa(å mannen han gjekk seg i vedaskog) var sunge(her måtte ein liten googlepause inn og, det er vanskeleg å hugse nitten vers),  bjørkenever var samla og fliser kutta opp vart tennstålet funne fram. For så å bli lagt vekk igjen når stormlighteren var oppdaga i sekken. Men etter å ha vorte tend opp og sett særs lovande ut fan bålet plutseleg ut at det ikkje ville meir, så det la seg ned og døydde. Og frekt som det var gjentok det denne prosedyren ein gong til. Og så kom turfolket, og då bestemde bålet seg for å døy ut enno ein gong. Som de kanskje skjøner har me no byrja å kome nærare grunnen til ekstraordinære styremøter.

I følgje denne plakaten såg det ut

som at skogbrann var på turné

i området. Ved nærare undersøkingar

viste det seg at turnéen varte frå

15. april til 15. september. Så der

var det inga hjelp å få. Drit.

Turgåarane som hadde kome kom til og prøvde hjelpe med bålet, bensinen frå sekken kom til for å hjelpe med bålet. Ingenting hjelpte. Og no kjem me til saka si kjerne. Her kom det turgåarar og det kom seinare til fleire folk som var lova bål. Og er det noko Nordhordland Adventures har skrytt på seg spisskompetanse på, så er det bål. Og her kunne me ikkje levere. Greitt nok at det regna og bles men i Nordhordland Adventures sine vedtekter står det i artikkel 3. "Dersom nokon tilknytt Nordhordland Adventures har blitt tildelt ansvar for, har tatt ansvar for eller på anna måte er involvert i turar der bål blir nemnd, føreslått eller tenkt, er denne pliktig til å ta med seg så mykje diesel eller anna brennbart materiale som er naudsynt for å få bålet varmt nok og stort nok til at omnen til Nebukadnesar vert gjort til skamme." 

Her har styreleiar svikta stort. For tragisk nok vart det ikkje fyr i bålet før ein reddande sørlending kom dragande med nokre tørre vedskier. Og rett nok redda han middagen for oss og all takk til han for det. Men stort var fallet for Nordhordland Adventures! 

Dementi og orsakingar til Nordhordland tur- og friluftsgangarlaug

Etter førre innlegg her på Nordhordland Adventures har eg blitt personleg kontakta av medlemmer frå Nordhordlandsmilitsen Nordhordland tur- og friluftsgangarlaug som krevjer orsakingar av at eg har kalla dei ein milits og har kome med krav forslag om at eg skal skrive eit dementi, og om at det som skjedde i røynda når me var på tur i Masfjordfjella må kome fram. Grunna viktigheita av korrekt informasjon i dette innlegget har militsen friluftsgangarlauget forlanga foreslått at dei skulle få sensurmogelegheiter før publisering. Noko me i Nordhordland Adventures gjekk motvillig entusiastisk med på.

Så glad kan ein faktisk bli av å få ein førespurnad

frå Nordhordlandsmilitsen

Nordhordland tur- og friluftsgangarlaug om 

ikkje ein kan skrive om ein tur. Det svarte

 hagleløpet stålrøyret med sikteskinne som kitlar
ein på kjaken, hjelper òg på smileband og motivasjon. 

Denne feltøvinga turen gjekk føre seg i nærleiken av masfjordvegen 1051, nærare bestemd på Eikemosetra som ligg litt nedanfor Sollifjellet eit ukjent terreng på ein ukjend plass i Masfjorden i vår. Turmedlemmene besto av veteranar i militsen gamle medlemmer i tur- og friluftsgangarlauget samt rekruttar som søkte opptak prøvemedlemmer som  var litt uvisse på om dei ville bli med i lauget eller ei. Taktiske Personlege grunnar gjorde at det var to ulike puljer som gjekk oppover, ein fortropp tidleg pulje og nokon som sikra retrettmogeligheita kom opp litt seinare på kvelden.

Sambandssjekk med baktroppen Siste rest av

mobildekning vart nytta før me gjekk heilt bort

frå sivilisasjonen.

Då det var lenge sidan militsen friluftsgangarlauget hadde vore på øving tur i området vart det fort klårt at motebakkane hadde vorte både brattare og lengre sidan førre gong det var aktivitet i området. I kjent stil la militsleiinga styret i friluftsgangarlauget skulda på tyskarane. Det skulle ikkje bli like lett for dei å okkupere gå på tur i Nordhordland neste gong. Men etter sveitting, pausar, innbilte hjarteinfarkt og trugslar om å bryte bein for å bli evakuert med helikopter kom me omsider fram til basen målet for turen. Eller eit delmål var det i røynda. Ein del av det førespegla programmet for denne feltøvinga turen var fisking i Sulevatnet eit vatn, men grunna fare for islagt vatn, mangel på fiskeutstyr og endå større mangel på kondisjon vart denne setra det endelege målet for turen.

Det topphemmelige basen sjarmerande setra

som var målet kan skimtast ca midt i biletet. 

Stridsrasjonar i krisetid Tursnacks er viktig.

Kvikklunsj og speka hjort.

Då me omsider hadde kome fram var den sjølvsagde første posten på programmet å fyre bål for å få inntatt eit minimum av dobbelt så mange kaloriar som vart forbrent på vegen opp. I HV-ungdomen lærte eg ein gong at "Aldri tap høgde i terrenget med mindre du må", i militsen friluftsgangarlauget lærer dei "aldri tap fettprosent med mindre du må". 

Kamuflasjetrening Vedhogst.

Baktroppen Den andre pulja kom til friluftslivets
ekvivalent til "duk og dekka bord". Brennande bål.

Då baktroppen pulje nr. 2 kom opp var bålet godt i gong og me kunne gå rett i matlagingsprosessen. Etter eit godt måltid og debriefing angåande fientlege observasjonar mykje snakk om laust og fast(konklusjonen vart at yoghurt og Biola er bra ved for mykje fast, eventuelt eit mindre inntak av parafin i krisesituasjoner) var det på tide med eit godt gammalt friluftsmøte.

Ein av rekruttane prøvemedlemmene

vart utpeika til konstituert feltprest forkynnar

og tok ein andakt meir eller mindre på sparket.

Ein god feltutrusting tursekk

inneheld sjølvsagd Sangboken. 

Til melodi av songen som etter kvart tona ut gjekk nokre av rekruttane turmedlemmene tilbake til ein oppvarma heim for å sove i frykt for nattefrost. Dei vart sjølvsagt ikkje opptekne som medlemmer av militsen. Me andre rigga oss etter kvart til inne på og utforbi setra for å sove. Som ellers i militære strukturar friluftsgangarlaug rundt forbi sov leiinga inne og dei nye rekruttane prøvemedlemmene ute i frisk nattefrost. Det som var litt spesielt her var at ein av veteranane dei faste medlemmene i friluftsgangarlauget valde å sove utan liggjeunderlag på det harde tregolvet. Det spesielle med dette var at det låg ei madrass inne på naboselet som han kunne ha lånt. Men noko av det dei trener på i militsen friluftgangarlauget er smertemeistring,  han fekk nokre gode ryggsmerter å meistre. 

Av taktiske tilhøve, for ikkje å uroe lokalbefolkninga arbeidsmessige tilhøve måtte avmarsjen frå setra delast opp neste morgon. Nokon gjekk tidleg, mens andre nytte morgonen og frukosten til fulle. 

Nyting av frukostveding

Nytting av frukostveden til å lage frukostmat

Etter ein frukost som var den grådigaste hobbit verdig(altså ein god frukost to gonger(dei to frukostane var såpass lange at dei vart samanhengande til ein stor)) var nokre av oss såpass sliten at me måtte ha ein liten pause før me gjekk ned frå fjellet. Andre var såpass spreke at ein skjøner at dei høyrde til militsen friluftsgangarlauget og ikkje Nordhordland Adventures. Dei gjekk faktisk på ein liten ekstrarunde rundt sætra. Sjukt. 

Det viste seg å vera vanskeleg å få ein av 

dei nye rekruttane prøvemedlemmene til å

skjøne nytta av kart og kompass. Ganske merkeleg

sidan me faktisk kunne sjå ned dit me var på veg.

Dette militsmedlemmet friluftsgangarlaug-

medlemmet var av dei som var mest kamerasky,

her lokkar fotografen sin hjelpar med ei flaske 

cola for å lure merksemda vekk frå fotografiapparatet.

Av ein eller anna grunn var vegen ned att like bratt som den hadde vore opp dagen før. Berre at den var bratt motsett veg, den var ikkje lenger bratt oppover, men nedover. Spesielt. Hadde det ikkje vore for lettare sekkar grunna oppbrukt proviant og tyngdekrafta spørs det om me hadde kome oss ned att.  

Då me var kome halvvegs ned eit brattheng

snubla ein av militsmenna turmedlemmene over

rota til alt vondt. Diverre fall han for freistinga.

Planen var å fjerne denne seinare, men grunna 

liten kompetanse på kart rota me til vegbeskrivinga.

Det gjekk bra med han bortsett frå at han kjende det som

at hovudet(og hjartet) stod i brann. (Reknar med at dei fleste lesarane 

er så observante at dei no har fått med seg kva logo som

er på hua hans)

Så er me til slutt komen til turanbefaling og karaktergjeving på ostepølseskalaen. Denne turen hadde eigentleg alt for mange motebakkar til å nå til topps fine opplevingar til å få meir enn tre noko mindre enn seks ostepølser.
så denne turen kan vel kategoriserast som ein av dei verste beste turane Nordhordland Adventures har vore med på!

Dette er fyrste gong denne karakteren er gjeven,

så dette er gjevt!

Heilt til slutt så kan me legge til at me på denne turen erfarte vanskelegheiter med å lære vekk grunnleggande kunnskap om kart og kompass. Dersom du planlegg ein liknande tur og fortvilar over problema med å få andre til å bruke og til å forstå bruken av kart og kompass, fortvil ikkje lenger. Nordhordland Adventures har pensumtips! 

Ei snøgg gjennomlesing

av denne boka får sjølv 

noregsmeisteren i desorientering

til å bli ein vandrande GPS! 

Eksilstril og kjøttkaker i sørlege regnbyer

Sidan det snart er to år sidan det sist var noko aktivitet på verdsveven med Nordhordland Adventures er det no kanskje på tide med litt igjen. Det at me har vore inaktive på veven betyr ikkje at me har lagt å latsida turmessig. Men me har lagt på latsida og, så sånn sett kan ein jo forklare litt av mangelen på nye innlegg.

Til tross for ein utprega mangel av turar i regi av Nordhordland Adventures har representantar herifrå lurt seg med på turar både med Nordhordlandsmilitsen og andre meir eller mindre skjulte grupperingar. Men då me har vorte truga med strenge straffer dersom me i det heile tatt hintar til eksistensen av denne militsen skal me la ver.

Som ein ser på dette biletet fotografen vår

fekk tatt med eit innsmugla kamera, topptrena

og livsfarlege militsmedlemmer med drap i blikket.

No kan det vera at den observante lesar vil stusse litt på kva Nordhordlandsmilitsen har med strilar i eksil og kjøttkaker og gjere, men stuss ikkje lenger, for svaret er nært. Etter at Nordhordland Adventures hadde lurt med eit par utsendingar på denne feltøvinga til Nordhordlandsmilitsen og det nesten kom bilete i avisa vart det sjølvsagde valet for Nordhordland Adventures styreleiar å gå i eksil for å unngå represalier, så der kjem strilen i eksil inn i biletet. 

Men for å gå vidare til kjøttkaker og regnbyer på sørlandet. Her må det først og fremst seiast at sørlandet skuffar stort. Då det var snakk om eksil etter dekkoperasjonen i Nordhordlandsmilitsen var det sjølvsagd veret som i hovudsak avgjorde plassen for eksil. Veret og at det ikkje var i nord-Noreg eller på austlandet. Så når veret først hadde lokka ned hit sør, då burde det kunne halde seg fint og skyfritt skulle ein tru. Men nei. Heldigvis har det vore regn i Nordhordland tidlegare, så etter råd frå dei gamle og eigen erfaring visste styreleiaren å kle seg. I dongeribukse og ei jakka med hol i. 

Transporten til matlagingsstaden i skogen var også ein litt framandgjort etappe for oss frå Nordhordland Adventures. For der me heime anten køyrer bil på vegen for å kome oss fram eller går på ein sti, var det her laga ein veg som var meir enn god nok for bilar, men det var berre lov å gå eller sykle på den. gatelys hadde dei også fått opp her. Merkeleg at ein treng gatelys når det ikkje er bilistar som treng å sjå fotgjengarane. Men dette er jo eit framand land, så det er kanskje greit å prøve forstå før ein dømer(Me i Nordhordland Adventures har ingen forståing for dette).

Men uansett, me gjekk eit lite stykke på denne opplyste grusvegen, med omlag same standar og langt fleire gatelys enn ein god europaveg heime, før me tok av og fann ein liten sti som førte fram til kokeplassen. Der var det praktisk nok sett opp ein gapahuk av presenning og staur. 

Dei to turmedlemmene, utanom Nordhordland Adventures sin representant, som var nøye utvald grunna sine eigenskapar på tur tok straks til med det praktiske arbeidet, Erling med bål og Åshild med kjøttkaker, eller kjøttkakebollar som ho kalla dei grunna eit eller anna definisjonsspørsmål som gjekk på storleiken.

Erling var skeptisk til å få bilete

på ei side der det er snakk om både

militsar, Nordhordland og kjøttkaker. 

Han er sørlending og alle sørlendingar

ser ca. slik ut. Legg merke til tennvæska

i høgre hand. Ein friluftsmann etter 

Nordhordland Adventures sitt

hjarte!  

Bålsteiking av kjøttkake(bollar) fungerte bra heilt til

tennvæska  tok slutt og regnet ikkje gjorde det.

Heldigvis var det nok bensin på primusen til å få

gang på bålet igjen. 

Etter mykje vedhogst, potekoking, kjøttkakesteiking og soslaging var det omsider duka for eit fortreffeleg måltid. Utett gapahuk, manglande bestikk og kjøttkakedeig som var krydra med barnåler etter eit lite møte med bakken til trass, dette var kjøttkaker og matoppleving på høgd med dei ein fekk på indremisjonskaféen på Voss i tidlegare tider! 

Indremisjonskaféstandar!

I førsteutkastet som tydlegvis vart publisert alt for tidleg viste det seg at karaktergjeving på den berømte ostepølseskalaen av denne turen vart gløymt. Heldigvis vart det påpeika av ein observant lesar som har vunne ein plass på neste tur med denne observasjonen. 

På denne turen var det ikkje ver som stod til forventingane, det og opplyste vegar til målet gjer at denne turen til tross for  Indremisjonskaféstandar på maten ikkje får meir enn fem ostepølser. Fem ostepølser er sjølvsagd ein ekstremt bra tur, men maten hadde fortent meir, synd veret skulle øydeleggje.

Så anbefalinga er, finn ein europaveg, gå til

du finn ein sti, gå til du kjem til ein gapahuk

lag kjøttkakemiddag!  

Skitur, mislukka statskupp og snikreklame

Først av alt kan me i Nordhordland Adventures avkrefta rykta som har gått om at Nordhordland Adventures er daud og grave ned. Det at det kanskje ikkje har gått slike rykte speler ikkje så stor rolle i denne avkreftinga. Me er i alle fall ikkje daud, berre gått i dvale ei stund. Men no er me uansett svakt tilbake!

Eit anna spørsmål som det kanskje ikkje er nokon som stiller seg, er jo kva skiturar og statskupp har med kvarandre å gjera? Uroa deg ikkje, forklåringa kjem.

Men lat oss byrja på byrjinga først. Sidan det tidvis kjem snø på vinteren var det ein gong ein oppegåande mann(eller kanskje det var ei kvinne, eg veit ikkje) som fann ut at det å rive laus to fjøler frå kledningen på huset og  spenne dei fast på føtene forenkla transporten dei dagane snøen ligg. I våre dagar, med bilar og brøytebilar, skulle ein tru at folk heller ville velje å kome seg frå A til B på mindre energikrevjande måtar enn å bruke desse fjølene. Og det gjer jo folk flest. Problemet oppstår når ein skal frå A til A igjen. Då er ski, som ein kallar dette bygningsmaterialet ein spenner på føta, plutseleg ein føretrekt transportmetode for mange. Og med god grunn, det er jo kjekt! (i unnabakkane vel å merka. Fiskebein er ikkje godt i verken mat eller transportsamanheng)

Med dette som bakgrunn er det kanskje ikkje så rart at eg, som ein representant frå Nordhordland Adventures, vart invitert med(inviterte meg sjølv med) store deler av styresmaktene frå Sætervika Ungdomssenter på skitur.

Her er det då statskupplanane kjem inn i biletet. For når repesentantar frå Nordhordland Adventures involverer seg i turar prøver me mest mogeleg å få styrt turane i den bedagelege retninga. Dette var og planen før denne turen, så eg møtte opp i Gullbotn i god tru om at her skulle det gåast eit par hundre meter på ski før bålet skulle kveikjast og pølsene grillast. Så feil kan ein ta.

Styresmaktene frå Sætervika la då ned eit veto og skulle absolutt gå ein runde under nokre gatelys ein eller anna har sett opp midt ute i villmarka(10-15 meter frå Fv7). Hadde det bere vore under gatelysa på hovudvegen, så hadde det i det minste vore mogeleg å fått haik med bilistar i motebakkane. Å gå ein runde i ei såkalla lysløype høyres kanskje ikkje så gale ut, men for ein mann som har vore inaktiv like lenge som bloggen han driv, er det ikkje bere bere med glatte plankar og endelause motebakkar. (Denne aktiviteten må virke heilt absurd på den første mannen(eller kvinna) som ofra huset sin motstandsstyrke mot ver og vind for å kunne ta seg fram ein vinterdag(Altså å gå under gatelys. I kø. I sirkel. Utan noko som helst matnyttig formål)). Unnabakkane gjekk heller greit, til tross for gjentekne tekstilstopp nedover brekkene gjorde det isete føret at farten raskt tok seg opp att etter kvart (u)tilsikta stopp. 

Etter at om lag 17 liter mjelkesyra hadde blitt produsert, mjelk og syra separert, mjelk levert til tine og syra i riktig beholdar i gjenvinningsanlegget til NGIR i Kjevikdalen,  var runden omsider ferdig og den eigentlige turen(sett frå Nordhordland Adventures sin ståstad) kunne byrje. 

Ein eigna bålplass var på andre sida av eit

vatn. HMS orientert som Nordhordland

Adventures er måtte isen sjekkast. Etter 

å ha høgd 2,5CM nedover i isen utan å 

kome til vatn, fekk dette vatnet klassifiseringa

"trygt nok".

For oss i Nordhordland Adventures førte denne turen med seg heilt nye opplevingar, bålet vart bygd og tent heilt utan innblanding eller bensin frå vår side. 

Etter at frøken Eiken hadde kveikt bålet

tok ho jobben som fotograf og er difor 

av naturelge grunnar ikkje med på biletet

i lag med frøken Haraldseid, styrar Berland

og meg sjølv.

No som dette innlegget går nærare slutten er det tid for nokre bilete med snikreklamen som vart lova i overskrifta. Kvifor me i Nordhordland Advenures tillet snikreklame er ganske lett å svare på. Me reknar sjølvsagd med ei grei godtgjersle frå Sætervika Ungdsomssenter og dei respektive selskapa dei prøver å reklamere for, sånn sidan dei utnyttar ein heilt uskuldig blogg på det grøvste. 

Styrar Berland og frøken Haraldseid

er ikkje akkurat diskret når dei prøver 

å markedsføra Freia sin kakao. 

Diskret kan vel heller ikkje denne framsyninga

av Bama banan, Freia melkesjokolade,

Unik aluminiumsfolie og eingongsbestikk

kallast. 

Frøken Eiken vart fråteken kameraet

og nytta umiddelbart mogelegheita til

å reklamere for Expert og Rema 1000.

Dette klarte ho litt meir diskret enn dei

andre, men det er likevel ikkje vanskeleg

for dekdektivane... detkeketivane...

dektivetane... etterforskarane i 

Nordhordland Adventures å forstå 

kva som skjer.

Men uansett. Forutan motebakkar og snikreklamering(som forhåpentlegvis vil bli godt lønna) vart dette ein særs bra tur. Fantastisk ver, bål og pølser, snø og ikkje minst særs triveleg selskap. Og for ein gongs skuld har Nordhordland Adventures kome seg litt nærare det som eigentleg er målet vårt, koma oss ut i naturen. Ikkje berre køyre ut i naturen, gå tre meter før bålet blir tent og køyre heim att(sjølv om det og absolutt har sin sjarm). 

Det førre avsnittet hadde jo no vore ei naturleg avslutning på dette innlegget. Derfor vel me å ikkje gje oss heilt enno. For det som må vera med heilt til slutt er grunnen til at kvelden vart avslutta tidleg(altså den andre grunnen enn at det var seint, arbeidsdag dagen etter, slutt på veden, slutt på maten og småkjølig). 

Dette må vere med berre for å forhåpentlegvis få fleire fjortenåringar til å følgje denne bloggen. Det er ikkje Twilight og vampyrar, men noko mykje verre og meir reelt. Fullmånen kom nemlig opp og med fullmånen veit alle at varulvane og kjem. 

Det var to ting som var med på å redda

oss frå varulvane då fullmånen kom opp.

Den viktigaste var nok at me bere var nokre

hundre meter frå bilane. Den andre at rapportar

om varulvar slutta å koma ein gong på 1600

talet, då bøndene slutta å laga brød av mjøl

som var laga av mygla korn. 

Heilt til slutt, den store ostepølsevurderingsskalaen: 

Litt for mange motebakkar gjer at denne 

turen ikkje når heilt til topps på skalaen.

Men fem av seks pølser(som ein pakke

Gilde ostepølser inneheld) er slett ikkje

gale! Turen vert anbefalt av Nordhordland

Adventures!

Uansett, takk for turen! 

Tolv ostepølser og ein hjullastar

Grunna uventa metrologiske faktorar(det regna ikkje) på sundag såg Nordhordland Adventures eit behov som låg ubevisst hjå delar av befolkninga, nemleg behovet for å ete middag utandørs. Sidan Nordhordland Adventures er ein handlande organisasjon var vegen kort (om lag to mil) til Knarvik der firmabilen kunne bli lasta opp med pølser, cola, Bjarte og Asle. Destinasjonen for middagsmåltidet var ukjend, men me sette kursen utover europavegen. Etter ein liten bomtur opp ein fela bratt bakke med ujamnt vegdekke og høgdeskilnader som gjorde at Pajeroen tok nedi eit par gonger var det ut at på hovudvegen for å finne ein brukandes stad.

Sidan svolten gjorde oss meir og meir desperat tok me ein inspeksjonsrunde av nokre røyr frå ei demning og ned til Bjørsvik før Bjarte kom med tipset om Molvik, ein stad der namnet ikkje naudsynt pirrar utforskartrongen, men som var overraskande fager å sjå til. Dette synet kan ha blitt påverka av at sola skein lite grann for fyrste gong i ein gløymsk manns minne.

Nordhordland Adventures har ei oppskrift på korleis 

ein skal lage ein vellukka tur, denne oppskrifta inneheld

i tillegg til mykje anna fem P-ar, noko dette biletet illustrerer.

Her følgjer dei fem P-ane i tilfeldig rekkefølgje: 

1. Pølser(type ost)

2. Påtent grill

3. Partydrykk(Cola)

4. Pajero

5. Praktfull natur

No kan det vera at dei som(dersom det er nokon) les denne bloggen til vanleg er lei av å lese om ulike ostepølsemåltid, difor går me no vidare til offroadkøyredelen før me går attende til ostepølsemåltidet igjen. 

Etter kvart som måltidet var ferdig og me så mette at me knapt klarte å gå kom det fram at Asle aldri hadde vore med å leika i bil på Eikefet. Dette såg styret i Nordhordland Adventures på som uhørt. Heldigvis er det ikkje lange vegen frå Molvik til Eikefet. Nok ein gong, dei som har lese eit innlegg eller fem her tidlegare har kanskje fått med seg at det på Eikefet er nokre bakkar og liknande det går an å køyre i med bil. 

Etter å ha trua og lokka Asle med på eit par rundar var det på tide å gje seg sidan det byrja å bli mørkt og me hadde invitert oss sjølv til playstationspeling hjå Kjetil. 

På veg ned i vegen såg me med eit ein dam(som ein tilsett på Eikefet kalla ein innsjø) som Pajeroen måtte uti ein tur. Dette gjekk særs bra nokre meter, så sto me fast. Så tok me inn vatn. Som kaptein velde eg å gå ned med skuta og sende dei to andre over panseret og i land. 

Til tross for at lensepumpene gjekk for fullt tok bilen inn

meir og meir vatn, kanskje to-tre centimeter oppover 

torpedoveggen gjekk det! 

Å gå ned med skuta og å gå på grunn går ut på mykje 

av det same. Her ser de iallfall den motige kapteinen

som ikkje forlet roret til tross for havari. 

No trur de kanskje at eg overdramatiserar hendinga lite granne, men sanninga var at eg sto like fast som KNM Jo. Men heldigvis er det anleggsmaskiner på Eikefet, og heldigvis hadde me med oss ein anleggsmaskinførar som ikkje såg så veldig mørkt på å låne eit beist av ein hjullastar å slepe Pajeroen laus.

Så etter ei rask tømming av styrehuset var me klar for nye eventyr.(Altså køyre å spele playstation) 

Det er kanskje vanskeleg å sjå storleiken på hjullastaren

på dette biletet, grunna ein selektiv fotograf kom 

berre framre delen av skuffa på lastaren med. 

No har me igjen kome til ostepølsemåltidet. For no skal Nordhordland Adventures innføre ei vurdering av turane som blir gradert i ostepølser. Denne graderinga går frå 1-6 ostepølser alt etter kor bra turen har vore, for som ei seriøs reiselivsbedrift i Nordhordland er det viktig å gradere turane slik at andre kan få sjå kva turar dei kan kopiere for eit best mogeleg utbytte. Kva som skal til for at ein tur skal få dei ulike graderingane vil verta opplyst om i eit eige innlegg litt seinare. 

Denne turen låg lenge an til å få fire ostepølser, men gruna

at me køyrde oss fast og måtte ha ein hjullastar til å drage

Pajeroen laus igjen kjem den opp i fem ostepølser som er 

ein særs bra karakter. Nordhordland Adventures anbefalar

denne turen på det sterkaste!