I og med at sjølve turen etter alt å døme ligg meir enn fem minutt fram i tid er det for tidleg å starte planlegginga, men rutegjennomgangen laut seg gjennomføre før.
Eg starta grytidleg i halv eitt tida for å kome meg ut og heim igjen før dagen var gje. Dei første hundre metrane gjekk det bra å forsere sidan dette var kjend terreng. Så slutta med eitt vegen og navigasjonsferdigheitene mine vart sett på prøve. Men der vegen slutta, der byrja regnet!
Vegen tok brått slutt. Eller nokon hadde i alle fall planta
skog på heile vegen slik at det ser ut som den tar slutt.
Etter å ha følgt vegen som tok slutt nokre hundre meter til kom eg fram til at den var så overgrodd at det ville vera betre å gå inn i granskogen på sida og freiste ulukka der. Og ulukka kom, etter femti meter i tett skog var det bort i mot umogeleg å sjå kva for ein veg eg skulle gå for å kome ut av skogen.
Dette synet møtte meg i kvar retning. Så kva for ein veg
skulle eg gå?
Men ein naturvand ungdom fortvilar ikkje i slike situasjonar. Det viktigaste ein gjer er visstnok å ikkje få panikk, deretter å bruke det ein har med seg for å freiste å finne ei himmelretning slik at ein i alle fall ikkje går i ring til ein svelt i hel. Eg har GPS på mobiltelefonen, men for å demonstrere korleis ein skal kome seg ut av eit slik uføre utan slike hjelpemiddel, brukar eg ikkje den.
Det einaste eg trengde for å kome meg ut
av skogen og på rett veg var ein pinne, ei
klokke og eit keycard frå myrkdalen.
Etter å ha støtta klokka mot pinnen slik at sola(regnskyene) blir reflektert i klokkeglaset og lagt keycardet, eller lyklekortet, på sida slik at eg fekk ein liten pause frå gåinga med å gjere dette og å ta eit par bilete. Reiste eg meg opp og gjekk vidare den vegen eg gjekk då eg kom inn i skogen. Når skogen kanskje er 150 meter brei er det ikkje så vanskeleg å unngå å bli desorientert. Men skogen hadde ikkje synt seg på sitt verste enno!
Sjølv om det berre er 25 meter, er det vanskeleg å måtte
gå dei metrane med augo igjen. Dette førte til at det høgre
auga mitt vart stukke ut tre gonger på desse kvistane, det
venstre var heldigvis ikkje stukke ut meir enn ein gong.
Der skogen tok slutt var det ein høg skrent
som gjekk så langt dei utstukne augo kunne
sjå i begge retningar. Etter å ha prøvd diverse
klatremetodar var det berre ein ting å gjere.
Hoppe. Dette. Rulle rundt og knuse pakken
med kjeks i sekken.
Eit par kjeks var knust, men det var verdt det. Eg var ute av skogen. Men lukka vil aldri vare lenge når ein er på ekspedisjonsplanlegging i det nesten ukjende. Eg hadde kome ut av skogen for å kome rett til ein motebakke. Denne og vart omsider tilbakelagt, og då eg til slutt stod på toppen av denne haugen fekk eg sjå eit deprimerande syn. For å kome meg opp til Børåsfjellet, som er inngangsportalen til Berfjorfjellet, måtte eg ned i ein dal og tape all den hardt opparbeidde høgda eg hatte fått. Sidan det ikkje nyttar å snu på halvvegen når ekspedisjonen utan etterforsyningar skal gjennomførast, kunne eg ikkje snu no heller til tross for motlausheten som seig innover meg. Press vidare!
Eg har ein hardt opparbeidd eigenskap som alltid kjem til nytte på slike turar. Eg kan følgje ein sti maksimalt femti meter før eg ser ei anna rute som eg tenker er betre enn stien. For stien er jo laga av dyr som går her kvar dag, og kva veit dei om framkomst? Denne eigenskapen førte i alle fall til at eg ganske snart hadde teke ein av dei vanskelegaste vegane ned i dalen, i staden for den godt brukte stien som går plant og fint nedover. Eg sleit i ei stupande bratt li med skrentar både ovanfor og nedanfor meg.
Ein kan tydeleg sjå spor av motlaushet
i det tomme blikket.
Omsider, etter mykje irritasjon over vegval, sleipt underlag og den regnbya som ikkje ville gje seg kom eg ned til botnen av dalen. Og etter mykje irritasjon over vegval, sleipt underlag og den regnbya som ikkje ville gje seg kom eg opp at på andre sida av dalen, til turen sitt høgste punkt, Børåsfjellet!
På toppen vart eg møtt av utsikta over flott vestlandsk
natur slik den vanlegvis framstår. Innhylla i regn, vind,
lågt skydekke og skodda. Fantastisk!
Når det høgste punktet på turen var nådd, var det ikkje langt igjen til det eg hadde bestemt meg for at måtte vera halvvegs i ruta, Berfjorfjellet. Turen bort til Berfjorfjellet var derimot farlegaste stykket i heile ruta. Ein regnsleip sti, mindre enn ein meter frå kanten, eller stupet, av fjellet og ein vind som ville rive meg over ende heile tida. Heldigvis ville vinden rive meg lenger inn på fjellet og ikkje ut i avgrunnen. Hadde det ikkje vore for det kunne dette blitt det siste blogginnlegget som ikkje vart skrive!
Halvvegs i ruta var det på tide å finne fram
det falske smilet. Hadde det ikkje vore
for at eg var redd vinden skulle ta dei,
hadde eg nok opna augo også.
No var det endeleg eit godt stykke med unnabakke, så tempoet kunne aukast frå slentring til gåing. Etter unnabakken kom diverre den uunngåelege motebakken igjen. Her merka eg at matpausen eg hadde planlagt å ha når eg var kome halvvegs, men som ver og vind forhindra byrja å bli særs aktuell å ta. Då vart det fest med safarikjeks og vatn! Safari er som kjend eit ord som på swahili tyder "lang tur", så meir passande proviant til denne rutegjennomgangen kan vanskeleg tenkjast.
Heimatturen gjekk føre seg utan dei store uvanlege hendingane heilt til eg berre hadde om lag ein kilometer att til husdøra heime. Her var stien sperra av eit rotvelta tre som var for høgt til å klatre over, og for lågt til å gå under. Å måtte snu og ta heile ruta baklengs freista lite.
Kva kan ein stakkar gjera når han møter på dette?
og kven er dum nok til å leggje ein sti midt under eit
rotvelt? Men løysingsorientert som ein må vera dersom
ein vil halde på i ekspedisjonsbransjen, fann eg ut at
det gjekk an å krype under.
Etter dette var det nesten strake vegen heim, der regnveret framleis ikkje hadde gitt seg og eg var så våt at dusjen vart meir som ein formalitet.
Denne rutegjennomgangen var særs nyttig. Ekspedisjonen over Berfjorfjellet utan å motta etterforsyningar er etter alt å døme mogeleg å gjennomføre. Rutevalet må justerast litt for å unngå vegsperringar i form av skog, stup, rotvelt og den slags. Kanskje ville det til og med vore best å utsetje ekspedisjonen til det er laga asfaltert eller grusa veg der ruta skal gå. Men sidan dette ville ført til at ekspedisjonen vart gjennomført i bil i staden for som fottur, er vel det eit urealistisk alternativ.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar