Ei ode til Cruisaren

I høve at Land Cruisaren no er seld, vil eg prøve meg på nokre lyriske krumspring og tilhøyrande bilete for å hylle eit slikt meisterverk av eit  maskineri! Om eg held meg innanfor nokre som helst sjangerreglar eller liknande er heller tvilsamt. Nødrim kjem det dog til å verta nok av.

Dine mil var lange, dine rustflekkar mange

 

Mange tunge kneikar, du tok dei lett som du leikar 

Eit samlingspunkt for vener, den trøytte på deg seg lener 

Vinter, snø og kulde, du vart ikkje hefta når fram du skulde

 Lange mørke netter, du lyste så du skremde vetter 

 Styrte eg gale og me sette oss fast, du passa på så ingen lei overlast 

  I elv og på land, me gjekk trufast saman, ratt i hand

 Me ville grilla når veret var stygt, du haldt oss tørre, varmt og trygt

Du transporterte oss på turar, sklei nesten ut i steinurar

Til slutt måtte det gå gale for vår store helt, du vart skada i ein velt

 No me heidrar ditt minne, måtte sola alltid på deg skinne
(sidan du vart selt til ein kar på sørlandet kan det jo faktisk skje!)

Der du einsam rir ut, inn i solnedgongen, ta vare på deg sjølv du offroadkongen!

Til dei som no ser for seg at Nordhordland Adventures på grunn av dette tapet må leggje ned, eller endå verre, måtte gå over til å ha friluftslivopplevingar utan bil. Orsak at eg må knuse håpa dykkar, ein Pajero er kjøpt inn til å erstatte Cruisaren. Ein kan ikkje kjøpe vener, og ein kan ikkje erstatte dei heller. Men tida går diverre sin gong og i enkelte tilfelle må realiteten henta oss inn, og i slike tilfelle vil ein kome med ein så absurd påstand og ei så vanvittig von, at Pajeroen kan erstatte Cruisaren.


Oppdatering 10.10.11:

I dag tikka det inn ei MMS melding til meg frå sørlandet. Denne meldinga må eg sei at varma hjarta mitt! Etter ein stygg velt og store skadar har Cruisaren med god pleie fått ein ny mogelegheit i livet!

 Eit fantastisk syn! 

Pilegrillsvandring

Grunna litt tregt system, vert ikkje dette innlegget publisert før no. Berre førestell deg at det no er juni og ikkje slutten av september, så vil du ikkje legga merke til denne tregheten!

Så var det på tide å få arrangert pilegrillsvandringa! Denne rolege og sutalause turen som skulle gå frå Feste til bøkeskogen på Vollom der me skulle delta på den årlege frilftsgudstenesta. Pinsehelga vart då tidspunktet for denne vandringa og tidsforbruket vart kutta ned frå dei tre planlagde dagane, til to. Sundag til måndag.
Klokko eitt var avtalt frammøtetidspunkt på Tofting, der me skulle organisere bilar slik at me kom oss heim att frå pilegrillsvandringa med minst mogeleg unaudsynt vandring. Litt før klokka to hadde alle deltakarane møtt fram. Forutan meg var Ingunn, Jan Vidar, Frank og Øyvind med på turen.

Avmarsjen gjekk frå skulen på Feste, i heilt greit ver og med lette sekkar sidan me hadde mogelegheit til å henta bilane og det naudsynte utstyret til overnatting når me hadde kome fram til dagens mål.

 I byrjinga av vandringa var det i det minste eit greit far 

å følgje.

Ruta pilegrillsvandringa skulle følgje var sjølvsagd ikkje gjenomgått på førehand sidan Nordhordland Adventures tross alt har "adventures" i namnet. 

Etter ei lita stund på veg og grusveg fann me ut at dette vart for kjedeleg, det nyttar jo ikkje å gå på pilegrillsvandring på veg! (Det som egentlig skjedde var at eg ikkje kunne hugsa nokon grusveg på denne delen av turen som eg kjende ganske godt sidan eg hadde gått der for 10-12 år sidan, og på grunn av dette gjekk me av grusvegen og inn på ein sti som leia ut i uføret.)

 

 Det var ikkje greitt for dei stakkars haugalendingane som 

hadde meld seg på denne turen å ta seg fram i uføret.

 

Her ser ein det største problemet på turen, ein turleiar 

som nektar å sjå sitt ansvar og berre smiler og ler når 

gruppa er førd ut i uføret. 

Etter mykje trakking fram og tilbake, opp og ned i det som kjendes som eit langt år, forfylgd av blod- og sveittetyrste floger, kom me omsider til ein topp utan så tett skog at det var beint fram vanskeleg å ta seg fram. Her var det så mykje sprakjebuskar at det var vanskeleg å ta seg fram. Men standhaftige som få, og med vissa om at vegen fram var kortare enn vegen tilbake nådde me til slutt vegen. Bilvegen til Nappane altså. Sidan denne likevel måtte kryssast for å kunne halde fram ferda mot bøkeskogen, tok me middagen her på bilvegen. Sidan dette var ei pilegrillsvandring fyrde me sjølvsagd i ein eingongsgrill. 

 Då tida for å fyre i grillen var komen fekk folk endeleg

tid til å vere sosiale. Så med iPadar og mobiltelefonar

søkte pilegrillarane rett til Facebook for å kunne sleppe

å snakke med turkameratane. 

Nordhordland Adventures er som sagt 

for dei bedagelig anlagte, og kva er då

meir naturleg etter middag enn ein 

middagskvil midt i bilvegen? 

Ein ansvarleg turleiar erkjenner risikoen ved å legge att

glødane grillkol i veggrøfta, og sløkker då heller grillen

ved hjelp av alle tenelege metodar. 

Då me skulle gå vidare etter folk hadde ete seg mette og kvilt godt ut innsåg eg den største tabben eg gjorde heile turen. Eg hadde ikkje opplyst om at turar i regi av Nordhorland Adventures IKKJE baserer seg på demokratiske prinsipp. Så når eg sa kor vegen vidare gjekk nekta sjølvsagd alle dei andre å høyre på meg, og sidan reglane ikkje hadde blir utlevert på førehand, var det berre til å føye seg etter majoriteten som ville gå feil veg. Dette skulle me alle angre på seinare. Det me hadde gjort var å velje vekk ein fin sti i slak motebakke til fordel for eit krøttertrakk langsmed ei ur, for så å måtte gå opp ein motebakke med ein helling på minst 79,5 grader.  

Etter eit motbakkeløp som det norske idrettsforbund ville ha kategorisert som ekstremklatring kom me omsider opp til toppen og den stien eg meinte me burde ha fylgd heilt frå middagskvilen. Når me nådde fram til stien nådde me også fram til utsikta, som etter den utmattande klatreturen var som balsam, eller sjampo, for sjela. Motivasjonen tok ein motsett Titanic. I staden for å søkke til botnen, steig den til rett over havoverflata/normal. 

Ein ting skal pilegrillarane ha, samtlege, sjølv dei som
budde der, var smarte nok til å snu ryggen til
Radøy som låg og øydelagde utsikta.

 No som stort sett all stiginga og alle hjartestansane var unnagjort og stien me fylgde faktisk var ein sti, vart framdrifta større. Samstundes med at framdrifta vart større, vart det også mogeleg for den enkelte av pilegrillarane til å gå og filosofere over eit av livet sine store spørsmål; Kva for ein metode er den beste til å varme opp ei ostepølse? Bål eller grill? Og er dette spørsmålet eigentleg noko å kaste vekk tankekraft på? Alle veit jo at den sosiale stemninga som oppstår rundt eit bål er mykje betre enn den som oppstår rundt ein grill! Og den veg opp for halvsvidde ostepølser! 

Etter ei stund med så slakk motebakke at det nesten var beint, og litt brattare motebakke kom me til høgste punktet på ruta vår, her på toppen(som eg har gløymd namnet på og ikkje har kapasitet(er for lat) til å sjekke opp i no) kunne me skrive oss i bok, så alle som tvilar på sanninga i denne historia kan gå opp og kontrollsjekke at me faktisk var der! 

 Til dei som er for late for å kontrollsjekke at me nådde

toppen, her er bileteprovet! To hender, ei klokkereim

ein HSD penn og ei bok. Dette seier tydeleg at me

nådde toppen! 

 Til tross for at toppen var nådd og at me skulle til botnen betydde ikkje det at vegen var enkel. Då me kom ned var det minst tre forstua okler, sju tilfelle av dehydrering og eit stygt tilfelle av svinepest. Men som det skulle syne seg kom svinepesten godt med, svin gjer seg utmerka på ein grill, og pesten fekk me heller berre leva med.

 Gløymte stiar gjennom attgrodde holer måtte nyttast for

å nå målet for vandringa. Akkurat denne gløymde stien

er urovekkande nært grusstien som går oppover gjennom

bøkeskogen mot Skaret. 

Omsider kom me ned til den eine bilen som sto strategisk parkert på parkeringsplassen til Vallevika, så då var vandringsdelen over og grilldelen kunne byrja så snart me alle hadde fått henta bilane sine med oppakning og mat for kvelden. 

 Endeleg kunne ein skikkeleg grill fyrast i, og for å sitere

teikneserien Eon, ekte mannfolk er ikkje kjipe med 

tennvæska! 

 Ein gjeng godt nøgde pilegrillarar! 

 Etter kvart som kvelden kom, kom det fleire som hadde lyst til å vera med på pilegrillsdelen, ikkje vandringa, til Vallevik for å nyte det sosiale samværet med vandrar som lukta godt og sveitt. Eit par av dei var til og med å overnatta til dagen etter då me skulle opp i bøkeskogen på friluftsgudsteneste! Men uansett, etter kvart som kvelden gjekk endå lenger og folk byrja å bli klar for å leggje seg, byrja det sjølvsagd å regne. Men litt regn er ikkje problem når ein har ein bøkeskog, ein presenning og ein Land Cruisar lett tilgjengeleg. Så etter ei kort arbeidsstund hadde me relativt tørre soveplassar til sju! 

 Førestell deg regn, ein presenning frå Cruisaren til trea,

sju stykk som søv, litt mindre ljos, litt færre stolar og

litt meir mygg, så har du her eit bilete av korleis natta var.

Etter ei natt med meir eller mindre kvalitetssvevn er det

ein morgongfrisk og opplagt gjeng som er klar for gudsteneste! 

Omsider var det verkelege målet, og avslutninga av vandringa nådd, friluftsgudstenesta i verda sin nordlegaste viltveksande bøkeskog! Etter at klokkaren ringte inne med den provisoriske klokka, to gamle bremseskjever til ein bil, ukjend kva modell og årgang, var me i gong! Opp til fleire prestar og eit heilt orkester var på plass for å gjere også friluftsgudstenesa 2011 til ein suksess! 

Så til slutt får me vera høfleg og takke alle som har bidratt med bilete til dette innlegget, og ikkje minst til dykk som var med! I og med at pilegrillsvandring forhåpentlegvis blir ein fast tur for Nordhordland Adventures håpar me(eg) at de stiller neste år og at me då vert endå fleire som kan delta på denne turen gjennom vill og urørt natur! 

Le tour de Erstad

Så er ferien for Nordhordland Adventures endeleg avslutta, opningsinnlegget blir diverre ikkje frå pilegrillsvandringa som vart arrangert før ferien sidan det er for mykje å skrive når eg vil ha ein mjuk oppstart.

Le tour de Erstad. Dette sykkelrittet går kanskje ikkje under friluftslivkategorien, som denne bloggen var meint å innehalde, men turen går gjennom hjartet av Nordhordland, og dermed gjennom naturskjønne omgjevnadar.
Først litt faktaopplysingar om touren: Den har ei lang og langt meir ærerik historie enn Le tour de France, frå 1998 til den av praktiske årsaker vart nedlagt i 2000/2001 sesongen ein gong. Rittet gjekk av stabelen kvar laurdag i sumarhalvåret og deltakartalet låg stort sett mellom 3 og 15. Opprinneleg var det seks poenggjevande etappar i dette om lag 3 mil lange sykkelrittet(pluss ei mil eller to lenger for dei som budde langt vekke frå start og stopp punktet på Vollom), men etter ein stygg kollisjon/utforkøyring vart etappane ned frå Erstadfjellet og ned Skaret fjerna. Av pausar og matstasjonar undervegs var Spar på Seim, Kåre Nesse sin bensinstasjon(200m bortanfor Spar) og Ottar sin nærbutikk i Kvamsvågen(dersom me var tidleg nok ute til at han ikkje hadde stengd). Ein uskriven regel var at tida som vart brukt på pausar måtte vere minst like lang som den tida som vart brukt til sykling.

No i 2011 når tida for å feira tiårsjubileumet for nedlegginga av Le tour de Erstad var komen stilte me mannsterke, 3 på sykkel og ein på motorsykkel. Mange fleire ynskte å stilla, men syklar som var parkert etter forrige ritt og ikkje sett på sidan var ei tilbakevendande orsaking. Og i dette jubileumsrittet var det heller ingen poenggjeving på etappane.

Beskrivinga som no fylgjer er av korleis eg opplevde touren, om den strid veldig med andre si oppleving må eg orsake dette.

Fyrste motebakke, 171 i puls og gjennomsveitt. Bra start! Heldigvis fekk eg og Hogne ein pause på toppen då me måtte venta på Arne som kom endå lenger utifrå og skulle gjennomføra med stil i år. På motorsykkel. Frå krysset på Tofting til Vollom, der Touren offisielt startar er det fem kilometer med berre ein nemneverdig motebakke til. Grunna ein sykkel eg lånte av mamma, som hadde lånt den av systera mi, altså dottera til mamma, som hadde den greie funksjonen med gira at det lettaste giret, førstegiret fungerte, og resten av gira var meir eller mindre øydelagt. Heldigvis var det tyngste giret, 21, mindre øydelagd, dog øydelagt. Men uansett grunna denne fantastiske sykkelen og ein kondis som ikkje har vore i bruk dei siste ti åra og dermed var lika rusta som kjede på sykkelen min var eg sprengt etter desse to motebakkane. Hadde det ikkje vore for ei hjelpande hand frå motorsyklisten som kom bak og skubba hadde eg brote rittet der og då og ikkje brydd meg med dei ikkje eksisterande poenga eg heller ikkje kom til å få om eg braut.
Etter denne forferdelege starten var heldigvis resten av vegen til Vollom bortimot flat, noko som førte til at eg vann den uoffisielle konkurransen om å kome først til Vollom. Ein medverkande årsak til at eg sigra kan ha vore at eit par hundre meter før Vollom sto Hogne og Arne og venta på meg sidan eg låg langt bak grunna eit avhoppa kjede, og då eg tok dei igjen stoppa eg ikkje for å takka dei for at dei venta, men trilla fint forbi. Det er ein mogelegheit for at Arne køyrde forbi meg før eg hadde kome heilt fram, men motorsykkel er jamngodt med doping, så han tel ikkje!

No var motivasjonen på topp, for frå Vollom, der Børge slo følgje med oss, er det strake vegen til Seim det butikken ligg. Salige visshet!
Etter ein relativt grei tur, ingen avhoppa kjeder, eit minimum av motebakkar og generelt god stemning i gruppa var butikken endeleg i syne. Å salige stund uten like!

 Gruppebilete av deltakarane på jubileumstouren.

 Ernæring og restitusjon er særs viktig for aktive idrettsutøvarar.

Brus, bollar og chips dekker store delar av det naudsynte 

inntaket av vitaminer, proteiner osb. 

Grunna at Kåre Nesse diverre har lagt ned bensinstasjonen sin, vart matpausen tatt utanfor sparen, og ikkje rett før den første etappen, Kåre Nesse etappen. 

Etter ein god time med pause var me klar for å halde fram med sykkelrittet, og no melde dei første faresignala seg. Både eg og Hogne kjende litt for godt at det å sitje på eit sykkelsete i lengre tid utan å vera trent til det, det tar på! 

Tradisjonen tru kom eg på siste plass i Kåre Nesse etappen, det er for så vidt tradisjon at eg kom sist på alle etappane, men sidan det ikkje var poenggjeving denne turen, var ikkje bitterheita til å ta og føle på. Neste etappe ut var sikkerheitsetappen, namnet til denne etappen kjem av at alle andre stader enn her måtte me sykla i bilvegen, men her var det gang- og sykkelsti. Denne etappen låg gruppa godt samla i eit bedageleg tempo heilt til spurten. her datt eg raskt av grunna krampe i venstre lår. Etter utstrekking og pause var me klar igjen. Eller de vil seie at me andre enn Arne var klar, han måtte til Knarvik for å fylle bensin. Eg ynskte eg hadde hatt ei liknande orsaking for å sleppe motebakkane opp Erstadfjellet. 

Denne etappen byrja bra for min del, kjedet hoppa av i det startskotet, eller ropet, gjekk. Så då eg kom meg i gong var dei andre forsvunne oppover og rundt første sving. Etter at eg hadde avslutta ein telefonsamtale eg fekk nokolunde samstundes med at kjedet hoppa av, byrja eg på klatreetappen. Etter 100 meter var dobbeltsidig krampe og ein puls som grensa til hjarteinfarkt eit faktum. Så eg gjekk av sykkelen for å prøve å gå av meg krampen, det virka etter ei stund og eg kom meg opp at på setet. før eg var kome opp hadde Arne, som hadde vore i Knarvik etter bensin passert meg og då eg til slutt kom opp kunne eg konstatere at dei andre faktisk såg eldre ut av all den tida dei hadde venta på meg. Men nok ein gong var hellet på mi side, som ein sann idrettsutøvar kunne eg legge all skuld på utstyret som hadde svikta. 

Men som dei seier, det som går opp må kome ned att. Unnabakken venta. Børge, som hadde den stygge kollisjonen som gjorde at utforetappane vart fjerna, drog på i kjend stil nedover fjellet og forsvann snart. Hogne som også låg framføre meg hadde nokre fine svingar der teknikken gjekk ut på å låse bakhjulet for å skrense rundt svingen, nesten gå på tryne, men likevel klara å henta seg inn att. Sykkelen eg hadde lånt meg var så dårleg stelt med bremser at eg måtte streke med beina meir eller mindre heile vegen ned. 

Då botnen var nådd møtte det fram endå ein av dei tidlegare tourdeltakarane, han stilte med traktor, og sidan den hadde fira hjul og dermed ikkje kunne kategoriserast som sykkel vart han diverre diskvalifisert før han byrja, noko som for så vidt passa han godt sidan han eigentleg skulle arbeide på huset sitt. 

 Å stille med traktor i eit sykkelritt er diverre i strid med 

Norges cykelforbund sitt regelverk.

Etter ein god pause ved foten av Erstadfjellet bar det vidare, Nærbutikken i Kvamsvågen hadde diverre stengt då me kom dit, så der måtte me slukøyra sykla forbi. Etter endå ein kilometer eller to måtte eg diverre bryta løpet av di Land Cruisaren som har fylg meg og Nordhordland Adventures sidan starten skulle seljast, meir og dette og ein hyllest til cruisaren kjem nok seinare. 

Men alle deltakrane i dette jubileumsrittet kunne gå med på at gjennopptakinga hadde vore ein suksess og at dette må me få til på ein fast basis. Så i framtida er det gode mogelegheiter for at dei som er interesserte kan få ein uforgløymeleg pause, avbroten av litt sykling gjennom hjarta av Nordhordland!