Dementi og orsakingar til Nordhordland tur- og friluftsgangarlaug

Etter førre innlegg her på Nordhordland Adventures har eg blitt personleg kontakta av medlemmer frå Nordhordlandsmilitsen Nordhordland tur- og friluftsgangarlaug som krevjer orsakingar av at eg har kalla dei ein milits og har kome med krav forslag om at eg skal skrive eit dementi, og om at det som skjedde i røynda når me var på tur i Masfjordfjella må kome fram. Grunna viktigheita av korrekt informasjon i dette innlegget har militsen friluftsgangarlauget forlanga foreslått at dei skulle få sensurmogelegheiter før publisering. Noko me i Nordhordland Adventures gjekk motvillig entusiastisk med på.

Så glad kan ein faktisk bli av å få ein førespurnad

frå Nordhordlandsmilitsen

Nordhordland tur- og friluftsgangarlaug om 

ikkje ein kan skrive om ein tur. Det svarte

 hagleløpet stålrøyret med sikteskinne som kitlar
ein på kjaken, hjelper òg på smileband og motivasjon. 

Denne feltøvinga turen gjekk føre seg i nærleiken av masfjordvegen 1051, nærare bestemd på Eikemosetra som ligg litt nedanfor Sollifjellet eit ukjent terreng på ein ukjend plass i Masfjorden i vår. Turmedlemmene besto av veteranar i militsen gamle medlemmer i tur- og friluftsgangarlauget samt rekruttar som søkte opptak prøvemedlemmer som  var litt uvisse på om dei ville bli med i lauget eller ei. Taktiske Personlege grunnar gjorde at det var to ulike puljer som gjekk oppover, ein fortropp tidleg pulje og nokon som sikra retrettmogeligheita kom opp litt seinare på kvelden.

Sambandssjekk med baktroppen Siste rest av

mobildekning vart nytta før me gjekk heilt bort

frå sivilisasjonen.

Då det var lenge sidan militsen friluftsgangarlauget hadde vore på øving tur i området vart det fort klårt at motebakkane hadde vorte både brattare og lengre sidan førre gong det var aktivitet i området. I kjent stil la militsleiinga styret i friluftsgangarlauget skulda på tyskarane. Det skulle ikkje bli like lett for dei å okkupere gå på tur i Nordhordland neste gong. Men etter sveitting, pausar, innbilte hjarteinfarkt og trugslar om å bryte bein for å bli evakuert med helikopter kom me omsider fram til basen målet for turen. Eller eit delmål var det i røynda. Ein del av det førespegla programmet for denne feltøvinga turen var fisking i Sulevatnet eit vatn, men grunna fare for islagt vatn, mangel på fiskeutstyr og endå større mangel på kondisjon vart denne setra det endelege målet for turen.

Det topphemmelige basen sjarmerande setra

som var målet kan skimtast ca midt i biletet. 

Stridsrasjonar i krisetid Tursnacks er viktig.

Kvikklunsj og speka hjort.

Då me omsider hadde kome fram var den sjølvsagde første posten på programmet å fyre bål for å få inntatt eit minimum av dobbelt så mange kaloriar som vart forbrent på vegen opp. I HV-ungdomen lærte eg ein gong at "Aldri tap høgde i terrenget med mindre du må", i militsen friluftsgangarlauget lærer dei "aldri tap fettprosent med mindre du må". 

Kamuflasjetrening Vedhogst.

Baktroppen Den andre pulja kom til friluftslivets
ekvivalent til "duk og dekka bord". Brennande bål.

Då baktroppen pulje nr. 2 kom opp var bålet godt i gong og me kunne gå rett i matlagingsprosessen. Etter eit godt måltid og debriefing angåande fientlege observasjonar mykje snakk om laust og fast(konklusjonen vart at yoghurt og Biola er bra ved for mykje fast, eventuelt eit mindre inntak av parafin i krisesituasjoner) var det på tide med eit godt gammalt friluftsmøte.

Ein av rekruttane prøvemedlemmene

vart utpeika til konstituert feltprest forkynnar

og tok ein andakt meir eller mindre på sparket.

Ein god feltutrusting tursekk

inneheld sjølvsagd Sangboken. 

Til melodi av songen som etter kvart tona ut gjekk nokre av rekruttane turmedlemmene tilbake til ein oppvarma heim for å sove i frykt for nattefrost. Dei vart sjølvsagt ikkje opptekne som medlemmer av militsen. Me andre rigga oss etter kvart til inne på og utforbi setra for å sove. Som ellers i militære strukturar friluftsgangarlaug rundt forbi sov leiinga inne og dei nye rekruttane prøvemedlemmene ute i frisk nattefrost. Det som var litt spesielt her var at ein av veteranane dei faste medlemmene i friluftsgangarlauget valde å sove utan liggjeunderlag på det harde tregolvet. Det spesielle med dette var at det låg ei madrass inne på naboselet som han kunne ha lånt. Men noko av det dei trener på i militsen friluftgangarlauget er smertemeistring,  han fekk nokre gode ryggsmerter å meistre. 

Av taktiske tilhøve, for ikkje å uroe lokalbefolkninga arbeidsmessige tilhøve måtte avmarsjen frå setra delast opp neste morgon. Nokon gjekk tidleg, mens andre nytte morgonen og frukosten til fulle. 

Nyting av frukostveding

Nytting av frukostveden til å lage frukostmat

Etter ein frukost som var den grådigaste hobbit verdig(altså ein god frukost to gonger(dei to frukostane var såpass lange at dei vart samanhengande til ein stor)) var nokre av oss såpass sliten at me måtte ha ein liten pause før me gjekk ned frå fjellet. Andre var såpass spreke at ein skjøner at dei høyrde til militsen friluftsgangarlauget og ikkje Nordhordland Adventures. Dei gjekk faktisk på ein liten ekstrarunde rundt sætra. Sjukt. 

Det viste seg å vera vanskeleg å få ein av 

dei nye rekruttane prøvemedlemmene til å

skjøne nytta av kart og kompass. Ganske merkeleg

sidan me faktisk kunne sjå ned dit me var på veg.

Dette militsmedlemmet friluftsgangarlaug-

medlemmet var av dei som var mest kamerasky,

her lokkar fotografen sin hjelpar med ei flaske 

cola for å lure merksemda vekk frå fotografiapparatet.

Av ein eller anna grunn var vegen ned att like bratt som den hadde vore opp dagen før. Berre at den var bratt motsett veg, den var ikkje lenger bratt oppover, men nedover. Spesielt. Hadde det ikkje vore for lettare sekkar grunna oppbrukt proviant og tyngdekrafta spørs det om me hadde kome oss ned att.  

Då me var kome halvvegs ned eit brattheng

snubla ein av militsmenna turmedlemmene over

rota til alt vondt. Diverre fall han for freistinga.

Planen var å fjerne denne seinare, men grunna 

liten kompetanse på kart rota me til vegbeskrivinga.

Det gjekk bra med han bortsett frå at han kjende det som

at hovudet(og hjartet) stod i brann. (Reknar med at dei fleste lesarane 

er så observante at dei no har fått med seg kva logo som

er på hua hans)

Så er me til slutt komen til turanbefaling og karaktergjeving på ostepølseskalaen. Denne turen hadde eigentleg alt for mange motebakkar til å nå til topps fine opplevingar til å få meir enn tre noko mindre enn seks ostepølser.
så denne turen kan vel kategoriserast som ein av dei verste beste turane Nordhordland Adventures har vore med på!

Dette er fyrste gong denne karakteren er gjeven,

så dette er gjevt!

Heilt til slutt så kan me legge til at me på denne turen erfarte vanskelegheiter med å lære vekk grunnleggande kunnskap om kart og kompass. Dersom du planlegg ein liknande tur og fortvilar over problema med å få andre til å bruke og til å forstå bruken av kart og kompass, fortvil ikkje lenger. Nordhordland Adventures har pensumtips! 

Ei snøgg gjennomlesing

av denne boka får sjølv 

noregsmeisteren i desorientering

til å bli ein vandrande GPS!